Odblokowuje umiejętność budowniczych pozwalającą wznosić moai.

+1 do kultury. +1 do kultury za każde 2 sąsiadujące moai. +2 do kultury, jeśli znajduje się na polu z wulkaniczną glebą lub z nim sąsiaduje. +1 do kultury, jeśli sąsiaduje z polem wybrzeża lub jeziora. Dodatkowa kultura i turystyka wraz z postępami na drzewach idei i technologii. Można zbudować na równinach, wzgórzach z równinami, łąkach, wzgórzach z łąkami i na wulkanicznej glebie. Nie może sąsiadować z lasem ani lasem deszczowym.

Na maleńkiej wyspie Pacyfiku, Rapa Nui, Polinezyjczycy stworzyli jedne z najbardziej zapadających w pamięci i majestatycznych dzieł sztuki na świecie: prawie tysiąc ogromnych kamiennych postaci ludzkich wyrzeźbionych w tufie wygasłego wulkanu, z których każda waży wiele ton. Moai powstawały przez kilka stuleci, po czym praktyka ta została zarzucona, jednak proces rzeźbienia i ustawiania posągów przyczynił się do nieodwracalnych zmian pogarszających stan środowiska wyspy.

Każde moai powstawało z pojedynczego fragmentu skały, nad którym pracowano do momentu, aż plecy posągu łączyła z macierzystą skałą jedynie niewielka „stępka”. Zdarzało się, że moai były porzucane w trakcie prac, gdy okazywało się, że wybrany fragment skały nie spełnia wymagań, lub odkrywano skazę bądź intruzję twardszego materiału. W ten właśnie sposób porzucone zostało największe moai, jakie kiedykolwiek próbowano stworzyć na wyspie. Gdy prace nad posągiem dobiegały końca, przenoszono go na oddaloną o wiele mil platformę zwaną ahu i ustawiano obok pozostałych moai. Sposób, w jaki transportowano potężne rzeźby, wciąż pozostaje tematem żywych dyskusji.

Na głowach moai umieszczano przypominające kapelusze obiekty z czerwonego tufu wulkanicznego zwane pukao, a oczy posągów wykonywano z białego koralowca otaczającego ciemne kamienne źrenice. Przypuszcza się, że moai były wizerunkami wodzów, którzy zlecali ich wykonywanie, a ich wielkość odpowiadała manie zleceniodawcy. Doprowadziło to do tworzenia coraz większych posągów. Kończenie ich wymagało coraz większej ilości zasobów i pracy, przyczyniło się też prawdopodobnie do wylesienia wyspy i wybuchu konfliktów społecznych.

Istnieją dowody archeologiczne na poważny przewrót społeczny, do jakiego doszło na Rapa Nui tuż po okresie, w którym tworzono moai. Europejscy podróżnicy odwiedzający wyspę w 1722 r. donosili, że większość posągów strącono z ahu. Obecnie wiele moai ponownie ustawiono na platformach, a park narodowy, w którym się znajdują, uznano za obiekt światowego dziedzictwa UNESCO.