Odblokowuje zdolność budowniczych pozwalającą zakładać uprawy tarasowe, unikalne ulepszenie Inków.

+1 do żywności. +1 obszar mieszkalny. +1 do żywności za każde sąsiadujące pole gór. Zapewnia +2 do produkcji za każdą sąsiadującą dzielnicę z akweduktem. Daje +1 do produkcji, jeśli sąsiaduje ze słodką wodą, a nie z dzielnicą z akweduktem. Zapewnia dodatkową żywność wraz z postępami na drzewach idei i technologii za sąsiedztwo z innymi uprawami tarasowymi. Można wybudować na wzgórzach z łąkami, równinami i pustyniami.

Uprawy tarasowe Inków należą do najbardziej zaawansowanych dzieł inżynieryjnych oraz systemów rolnych w Ameryce Południowej. Ich złożoność i zalety doczekały się pełniejszego uznania stosunkowo niedawno. Dzięki nim Inkowie tworzyli w suchym, górskim regionie pola umożliwiające hodowlę zwierząt oraz uprawę wielu przydatnych roślin. Połączone razem tarasy w optymalny sposób wykorzystywały ograniczone zasoby i różnice w mikroklimacie.

Uprawom tarasowym towarzyszyła rozległa sieć kanałów irygacyjnych i zbiorników, które transportowały wodę w miejsca, gdzie była najbardziej potrzebna. Tarasy zapewniały płaską przestrzeń do uprawy roślin, a ich kamienne ściany nagrzewały się za dnia, by nocą przekazywać zmagazynowane ciepło do gleby, zapobiegając w ten sposób przemarzaniu upraw. Wyższe poziomy wykorzystywano jako pastwiska dla lam i alpak, a na niższych uprawiano rośliny, których rozmieszczenie dobierano ze względu na ich wytrzymałość, więc np. bardziej odporne na zimno ziemniaki sadzono wyżej. Każdy taras był dobrze zmeliorowany, a spływająca woda zasilała niżej położone poletka. Dolne tarasy służyły do uprawy fasoli, papryki i różnych odmian dyń. System upraw tarasowych pozwalał na wytworzenie tak dużej nadwyżki żywności, że Inkowie zakładali i utrzymywali spichlerze z zapasami na czas katastrof takich jak susze czy wojny.

W ostatnich latach archeolodzy i rdzenne andyjskie społeczności rozpoczęły pracę nad zrozumieniem budowy tarasów w kontekście starożytnego systemu rolnictwa. Zrekultywowano część pól i zaczęto ponownie stosować niektóre z technik opracowanych przez inkaskich przodków, w celu wykarmienia powiększającej się populacji Ameryki Południowej.