Odblokowuje zdolność toa pozwalającą wznosić pa dostępne wyłącznie dla Maorysów.

Znajdująca się w nim jednostka dostaje +4 do siły obrony i automatycznie zyskuje 2 tury fortyfikacji. Maoryska jednostka przebywająca w pa leczy się, nawet jeśli wykonała wcześniej ruch lub atakowała. Można wznieść wyłącznie na polu ze wzgórzem.

Zadaje niewielkie obrażenia wrogim jednostkom, które przechodzą przez zajmowane przez nią pole, oraz odbiera im punkty ruchu.

Pā były wyrafinowanymi fortyfikacjami, które Maorysi wznosili na szczytach wzgórz. Budowa polegała na oczyszczeniu pagórka i utworzeniu na jego zboczach tarasów, wzniesieniu palisady (lub szeregu palisad), usypaniu wałów, wykopaniu ziemianek do przechowywania zapasów żywności oraz zabezpieczeniu źródeł wody. Niektóre pā były tak wielkie, że na ich wewnętrznym placu możliwe było prowadzenie niewielkich upraw. Pā zapewniało wiele many tej iwi, która je wzniosła, podobnie jak zamek w kulturach feudalnych zapewniał władzę szlachcie.

Podczas maoryskich wojen z Brytyjczykami pā na Wyspie Północnej były ośrodkami silnego oporu rdzennej ludności. W odpowiedzi na pojawienie się broni palnej Maorysi szybko zmienili konstrukcję pā, tak aby zapewniały obrońcom nakładające się pola ostrzału, oraz zaczęli osłaniać palisady włóknistymi roślinami, które ograniczały szkody czynione przez pociski napastników. Przełamanie systemów obronnych pa wymagało zastosowania ciężkiej artylerii.

Pā stanowią przykład genialnego wykorzystania lokalnych zasobów do budowy wytrzymałych struktur obronnych. Gdy na wyspie pojawiła się nowa, europejska broń, Maorysi szybko dostosowali tradycyjne pā, w zaledwie kilka pokoleń dochodząc do rozwiązań, które w Europie wypracowano na przestrzeni wieków. Na Nowej Zelandii do dziś oglądać można pozostałości wielu dawnych pā.