Słaba starożytna jednostka walcząca w zwarciu.

Wedle słownika wojownik to dzielny, doświadczony żołnierz lub uczestnik walki między plemionami pierwotnymi. W tych ostatnich można więc uznać za wojowników wszystkich członków danej społeczności, gdyż stale ścierały się one między sobą. Nie trzeba było w końcu wiele treningu, by rąbnąć kogoś w łeb kamieniem czy kijem – wystarczyła odrobina siły i odporny żołądek. Pierwotne plemiona i osady nie tworzył więc zawodowej armii – to zdarzyło się dopiero cywilizacjom. Zamiast tego tworzono luźne bojówki, w których służyli wszyscy zdolni do walki. Formowano je w chwilach kryzysu, zaś po jego ustąpieniu (a czasem przed) ludzie wracali do swoich wiosek i pól. Wiele stuleci trzeba było, by starożytni królowie zdobyli się na dalekowzroczność nakazującą utrzymywanie stałej armii. Z czasem więc wojowników zastąpili specjaliści wytrenowani w używaniu konkretnych rodzajów broni.