Jednostka epoki przemysłowej dostępna wyłącznie dla Rosji. Zastępuje kawalerię i jest od niej silniejsza. Zyskuje +5 do siły bojowej podczas walki na własnym terytorium lub na polu z nim sąsiadującym. Możliwość wykonania ruchu po ataku, jeśli pozostaną dostępne punkty ruchu.

Kozakami nazywano członków półdemokratycznych, półnomadycznych, częściowo zmilitaryzowanych społeczności zamieszkujących stepowe okolice brzegów Dniepru, Donu, Uralu, Wołgi i innych przecinających Ukrainę rzek. Nie wiadomo dokładnie, kiedy ci Słowianie zaczęli się osiedlać w opuszczonym po upadku chazarskiego imperium obszarze, ale zapewne miało to miejsce po wycofaniu się potopu Mongołów, czyli pod koniec XIII wieku. Kozacy, mieszanka konnych barbarzyńców i ludów bardziej „cywilizowanych”, wykształcili i przyjęli do XVII wieku formę luźnej konfederacji plemion i niezależnych komun. Bez względu na trudności w polityce wewnętrznej – czyli ciągłych walk pomiędzy włodarzami poszczególnych regionów – stali się niebagatelną potęgą, między innymi dzięki swojej godnej podziwu lekkiej kawalerii. Z czasem, w okolicach początku XVII stulecia, część kozackich władyków dołączyła swoje siły do rosnącego na północy królestwa Rosjan, by dawać odpór krymskim Tatarom i czyhającym na południu Osmanom. Kozacy pojawiali się później w kontekście każdej przyszłej rosyjskiej wojny aż do czasów po II wojnie światowej, gdy dzięki staraniom Stalina praktycznie przestali istnieć.