Pierwsza starożytna jednostka dystansowa mająca 2 pola zasięgu.

Łuk – narzędzie łowieckie, które okazało się również bardzo skuteczne w zabijaniu ludzi – został po raz pierwszy użyty jako broń najpewniej w epoce paleolitu. Łucznictwo wykształciło się najprawdopodobniej mniej więcej równocześnie w kilku miejscach świata i parały się nim ludy pierwotne wszystkich kontynentów poza Australią. Do czasu wynalezienia prochu, a nieraz i później, łuk stanowił podstawowy rodzaj lekkiej broni dystansowej. Nie nadawał się jednak zbytnio do walki w zwarciu, uzbrojeni w niego żołnierze stanowili zazwyczaj część oddziałów cięższej piechoty lub byli przez nich chronieni – i tak po raz pierwszy w historii wojen wykorzystano połączone rodzaje wojsk. Na przestrzeni stuleci łucznicy specjalizowali się coraz bardziej i po pewnym czasie trzeba było wielu lat nauki, by stać się ekspertem w tym fachu. Większość nacji posiadała jednak elitarne oddziały łuczników, które potrafiły w odpowiednich warunkach zdominować bitwę. Wykorzystano je skutecznie przeciw ciężko opancerzonym rycerzom w Agincourt, wobec walczących z odsłoniętą piersią berserków pod Stamford Bridge czy nierozważnych żołnierzy 7. Regimentu Kawalerii nad Little Bighorn.