Szybka jednostka lekkiej kawalerii z epoki klasycznej.

Przed nastaniem epoki żelaza rolę konnicy w dużej mierze spełniały lekkie rydwany, które wykorzystywano zarówno do zwiadu, jak i w boju. Choć koni używali czasami dowódcy i kurierzy, były one wówczas jeszcze zbyt małe, by dźwigać duże ciężary, a przy tym po prostu cholernie drogie. Około 2000 roku p.n.e. mieszkańcy stepów Azji Środkowej udomowili jednak i zaczęli hodować większe, silniejsze i odporniejsze rasy koni. Jeźdźcy tych plemion, uzbrojeni we włócznie, miecze, później zaś też łuki, siali ogromne zniszczenie... i odmienili oblicze wojny. Wkrótce później Grecy na Zachodzie i Chińczycy na Wschodzie również zaczęli stosować tę metodę walki dla własnych celów, a po jakimś czasie korzystał z niej cały świat. Dopiero jednak opracowanie doczepianego do siodła strzemienia uczyniło jeźdźców konnych główną formacją szturmową na polu walki – najwcześniejsze tego typu rzędy pochodzą z około 300 roku naszej ery. W ciągu kolejnych czterech stuleci wynalazek rozprzestrzenił się w Azji, a następnie w Europie.