Jednostka oblężnicza epoki informacji, doskonała do atakowania miast. Nie może wykonać ruchu i zaatakować w tej samej turze, chyba że otrzymała awans „doświadczonej załogi”.

Chińskie oddziały Wu wystrzeliwały napędzane prochem artyleryjskie rakiety już za czasów oblężenia Yuzhangu w 904 r. n.e., choć pewnie osiągały w ten sposób większy efekt wizualny niż destrukcyjny (może nie licząc wypadków wśród obsługi). Metalowe cylindry używane przez sułtana Tipu z Mysore w latach 80. XVIII wieku i brytyjskie rakiety Congreve z końcówki tego samego stulecia nie radziły sobie dużo lepiej. Świat musiał więc poczekać na niemieckie nebelwerfery i sowieckie katiusze z okresu II wojny światowej, by poznać rakietową artylerię stanowiącą na polu bitwy cokolwiek poza ciekawostką. Dopiero zaś po zakończeniu konfliktu pojawiły się nowe projekty, które uczyniły z artylerii rakietowej standardowe wyposażenie wojsk NATO i Układu Warszawskiego, mające anihilować Europę wraz ze świtem tak gorąco wyczekiwanej III wojny światowej. Minimalny odrzut przy wystrzale rakiety pozwala na wykorzystywanie lżejszych platform, co nadaje im większą mobilność (niektóre z dzisiejszych prowadzą ostrzał, nie przerywając ruchu), a bardziej zaawansowane konstrukcje wykorzystują systemy naprowadzania, które gwarantują im odpowiednią precyzję przy ostrzale ruchomych celów.