Współczesna jednostka walcząca w zwarciu.

W trakcie pierwszej połowy XX wieku doszło do dwóch najbardziej niszczycielskich wojen w historii cywilizacji, podczas których dokonał się olbrzymi postęp technologiczny w zakresie metod zabijania innych ludzi. Piechota wszystkich stron konfliktu szła ponuro w bój, stawiając czoła wszelkim potwornościom, jakie wymyślali najlepsi naukowcy tamtych czasów: karabinom maszynowym, minom, gazowi, ostrzałowi i bombardowaniu z powietrza oraz wszelkiej innej zawartości Puszki Pandory. Zadania piechurów nie uległy dużej zmianie od czasów, gdy ich antyczni poprzednicy biegali po polach bitwy z włóczniami: muszą zajmować lub utrzymywać teren, który generałowie uznali za ważny. Sami żołnierze piechoty również dostali w swoje ręce wachlarz nowych, śmiercionośnych urządzeń – karabiny z magazynkami, pistolety automatyczne, pistolety maszynowe, miotacze ognia, granaty i inne sprytne sprzęty. Ponieważ zbroje nieszczególnie sobie radziły z taką bronią, zostały zarzucone na rzecz lepszej mobilności i możliwości kamuflażu. Pod koniec II wojny światowej piechota mogła już poradzić sobie z większością zagrożeń... o ile tylko przetrwało odpowiednio wielu żołnierzy.