Jednostka epoki klasycznej dostępna wyłącznie dla Konga. Zastępuje zbrojnych i otrzymuje +10 do siły bojowej podczas obrony przed atakami dystansowymi. Ma możliwość ruchu oraz widzenia przez las i las deszczowy.

Armia królestwa Kongo była zbieraniną łuczników z mniejszą domieszką ciężkiej piechoty uzbrojonej w miecze i tarcze. Portugalscy koloniści odnosili się potem do tych ostatnich wojowników jako do „adagueiros”, czyli „niosących tarcze”, a w nielicznych ocalałych tubylczych dokumentach pojawia się też termin w swahili: ngao mbeba. Choć łucznicy zaciągani byli do milicji na czas wojny, są pewne przesłanki pozwalające sądzić, że król przeznaczał pewne zasoby na utrzymanie stałych oddziałów ngao mbeba. Niewykluczone, że stolica mieściła w garnizonie nawet 20 tysięcy zbrojnych, a pomniejsze zgrupowania pilnowały prowincji pod zwierzchnictwem miejscowych władz. Za rządów króla Alfonsa I zmobilizowano niewielką jednostkę uzbrojonych przez Portugalię tubylczych muszkieterów i tradycyjni tarczownicy zostali zastąpieni groźniejszymi młodzikami.