Prymitywni łucznicy konni ze starożytności.

Narzędzia służące do zdobywania żywności mogły być również wykorzystywane jako broń wojenna. Wiele grup łowieckich zajmowało się zarówno polowaniami, jak i najazdami – gdy mogli, handlowali i polowali, by zdobyć pożywienie, ale kiedy nadarzała się okazja, nie stronili od okradania sąsiadów. Chociaż łuk kompozytowy (tworzony z połączenia drewna i kości), którym posługiwali się konni łucznicy, był niezrównany pod względem stosunku wielkości do siły ognia, to piesi łucznicy korzystali z wielu różnych rodzajów broni. Strzały wschodnioafrykańskich nomadów były na przykład haczykowate, dzięki czemu zatrute groty miały więcej czasu na dostarczenie zabójczego ładunku. Również grupy północnoamerykańskie walczyły (przynajmniej na początku) z europejskimi osadnikami (i między sobą), używając łuków jako głównej broni.