Jednostka epoki klasycznej dostępna wyłącznie dla Scytów. Jednostka dystansowa z 4 punktami ruchu i zasięgiem 1 pola.

Określenie „saka” może pochodzić od perskiego i sanskryckiego słowa oznaczającego Scytów, a może też odnosić się do konkretnego plemienia pośród tych konnych, żyjących na północ od Asyrii barbarzyńców. Niepewność ta związana jest z niekonsekwentnym stosowaniem terminu przez starożytnych historyków – Herodota, Strabona, Pliniusza Starszego i innych. Herodot twierdzi, że saka byli konnymi łucznikami, którzy nie używali siodeł ani strzemion, wyróżniali się zaś noszeniem pikowanych spodni, otwartych tunik i „wysokich, stożkowatych, stojących sztywno czapek”. Ci konni jeźdźcy budzili wielki strach, gdy walczyli na otwartych przestrzeniach. Atakowali najczęściej maszerujące kolumny lub tabory, nie sprawdzali się jednak zbytnio w tradycyjnym starciu. Jak pokazał Aleksander Wielki w bitwie nad Jaksartesem (329 r. p.n.e.), saka nie potrafili wytrzymać naporu wroga i łatwo można było odeprzeć ich atakiem piechoty wspieranej przez pieszych łuczników, których większy zasięg i szybkostrzelność dawały wielką przewagę w starciu z konnymi.