Unikalna średniowieczna jednostka Norwegii walcząca w zwarciu, zastępująca ciężką piechotę. 4 punkty ruchu, jeśli ruch jednostki rozpoczyna się na wrogim terytorium. +10 do siły bojowej podczas ataku i -5 do siły bojowej podczas obrony przeciwko atakom w zwarciu.

Wedle licznych staronordyckich źródeł berserkowie (Ulfheonar, „wyjątkowi wojownicy Odyna”) byli wikingami, którzy walczyli w stanie „niekontrolowanej, przypominającej trans furii”. W niektórych sagach pojawia się informacja, że nie nosili zbroi i ruszali w bój z odkrytą piersią, okryci wilczymi skórami. Byli rzekomo „szaleni niczym ogary, gryźli swoje tarcze... Zabijali ludzi, ale ich samych nie imał się ani ogień, ani żelazo”. Budziło to szacunek nawet innych, również przecież całkiem rozrywkowych Normanów. Król Harald Pięknowłosy używał rzekomo berserków około 800 roku n.e. jako żołnierzy szturmowych w pierwszych szeregach swojej armii, zaś inni władcy czynili z nich królewskich strażników, licząc, że ich reputacja pozwoli utrzymać porządek wśród niepokornych poddanych. Jak powiadali pobożni chrześcijanie: „zachowaj nas, Panie, od furii Normanów”.