Średniowieczna jednostka zwalczania kawalerii.

Pika to, mówiąc najprościej, bardzo długa włócznia, której ostry koniec wbija się w przeciwnika, choć nikt nią nie rzuca. Jest orężem bardzo skutecznym przeciw innym piechurom, a zwłaszcza przeciw wszelkiego rodzaju konnym. Poza długimi łukami oraz błotem pika była właściwie jedynym narzędziem pozwalającym na powstrzymanie rycerzy na wierzchowcach przed tratowaniem chłopów. Najskuteczniej wykorzystywaną ją wobec tego w zwartych grupach, jak grecka falanga czy formacje wykorzystywane przez szwajcarskich najemników i niemieckich landsknechtów. Ponieważ jednak trudno utrzymać dwiema rękami pikę i tarczę jednocześnie, władający nią żołnierze byli odsłonięci na ataki łuczników i szermierzy – niezbyt dobrze radzili sobie w zwarciu. Gdy jednak uzbrojona w piki grupa zdołała zachować zwartą formację, była w stanie niemal przetoczyć się po przeciwniku, chroniąc przy tym flanki przed rycerzami. W epoce renesansu, gdy broń tę wykorzystywano najczęściej, stawała się ona coraz dłuższa – miewała nawet około 6 metrów długości.