Renesansowa jednostka oblężnicza, doskonała do atakowania miast. Nie może wykonać ruchu i zaatakować w tej samej turze, chyba że otrzymała awans „doświadczonej załogi”.

Najstarsze przedstawienie bombardy – ładowanego odprzodowo, gładkolufowego moździerza wykorzystywanego podczas oblężeń do strzelania kamieniami w umocnienia – odnaleziono w Chinach. Pochodząca z XII wieku buddyjska rzeźba jaskiniowa ilustruje strzelającego z niej demona. W świecie zachodu z całą pewnością używali ich XIV-wieczni angielscy monarchowie – Edward III miał je w 1346 roku pod Crécy, zaś Henryk V wykorzystał ich siłę przebicia do zdobycia Harfleur w roku 1415. Broń ta, której najcięższe egzemplarze ważyły po kilka ton i która ogólnie nie wykazywała się specjalną celnością, często zawodziła w warunkach bojowych i wkrótce zastąpiło ją działo. Umocnione stanowiska bombard pozostały jednak w użyciu przez długie stulecia, stojąc zazwyczaj na straży portów i przesmyków morskich. Do ostatnich i największych egzemplarzy tej broni zalicza się działo dardanelskie zbudowane w 1464 roku przez Munira Alego. Ważyło ono 16,8 tony i chroniło osmańskie cieśniny przez wiele, wiele lat (ostatni raz wystrzeliło w stronę floty brytyjskiej w 1807 roku).