Jednostka epoki przemysłowej walcząca w zwarciu, dostępna wyłącznie dla Francji i zastępująca piechotę liniową. +10 do siły bojowej podczas walki na kontynencie z własną stolicą. Punkty wielkiego generała za niszczenie jednostek.

Poczynając od małej kadry weteranów pod bezpośrednim zwierzchnictwem Napoleona Bonaparte, powstałej w 1799 r. z połączenia Gwardii Dyrektoriatu i Gwardii Zgromadzenia Narodowego (po szybkiej eliminacji tych miękkich demokratycznych ugrupowań przez cesarza), Garde Impériale rosła w siłę w trakcie wojen napoleońskich, by osiągnąć wreszcie siłę dywizji. Gwardię podzielono na trzy zależne od doświadczenia szczeble: starą, średnią i młodą. Napoleon otwarcie faworyzował ją, gwarantując jej lepszy żołd, wyżywienie, wyposażenie i zakwaterowanie. Nie przeszkadzało to jednak Starej Gwardii dobitnie wokalizować swoich bolączek, często bezpośrednio u samego Napoleona, co zapewniło jej przydomek les Grognards („Marudy”) wśród reszty francuskich wojsk. Nie ominęły jej żadne z wojennych kampanii, a pod Waterloo z pełnym oddaniem usiłowała wywalczyć zwycięstwo, lecz odwrót Średniej Gwardii (jedyny w historii) pod wyniszczającym ostrzałem wroga pozostawił na placu boju jedynie Starych i garstkę Młodych, którzy mogli tylko osłaniać odwrót cesarza za cenę praktycznej anihilacji przez brytyjski i pruski ostrzał artyleryjski. I tak smutno zakończyły się dzieje najbardziej elitarnej (przynajmniej według Francuzów i twórców wojennych gier) spośród historycznych jednostek wojskowych.