Starożytna jednostka zwalczania kawalerii.

W pewnym punkcie cywilizacyjnej prehistorii znalazł się neolityczny wojownik, który uznał, że jego kij będzie skuteczniejszy, gdy naostrzy jego koniec. Tak oto powstała włócznia. Ostry czubek wciąż jednak tępił się wskutek dźgania nim zwierząt i ludzi. Wkrótce ludzie zaczęli hartować drewno, opalając je nad ogniem. Kolejną innowacją było dodanie do kija obłupanych kamieni, w końcu zaś metalowych grotów. Włócznie to broń stosunkowo łatwa do opanowania. Była tak popularna wśród wczesnych grup bojowych, że stała się podstawową bronią większości starożytnych armii. Można ją było dość szybko i tanio wyprodukować, a w dodatku dobrze sprawdzała się przeciwko konnym barbarzyńcom. Przez stulecia oręż ten ulegał licznym przemianom, których kulminacją stał się bagnet – nakładane na koniec karabinu ostrze zmieniające go w prowizoryczną włócznię.