Silna jednostka lądowa ciężkiej kawalerii z epoki starożytności. Zdobywa 1 dodatkowy punkt ruchu, jeśli rozpoczyna turę na płaskim terenie bez lasu, lasu deszczowego lub wzgórz.

Ciągnięte przez woły wózki – coś w rodzaju protorydwanów – zostały zbudowane po raz pierwszy około 3000 roku p.n.e. przez wczesne ludy indoeuropejskie w Mezopotamii. Niedługo później, około 2500 r. p.n.e., na eurazjatyckich stepach udomowiono konia i wkrótce stał się on powszechny w siedzibach ludzkich. Z czasem zwierzęta te zaprzęgnięto (zazwyczaj jedno obok drugiego) do wózków, które stały się lżejsze – często stanowiły tylko dwukołową platformę z niską poręczą – i zwrotniejsze. Poza wykorzystaniem rydwanów do transportu i wyścigów, używano ich również podczas wojny, wcielając je do szybkich jednostek wojskowych. Hetyci jako pierwsi stali się mistrzami wykorzystania ich w boju – w każdym jechało trzech mężczyzn, ciągnęły zaś ich dwa konie. Egipcjanie poniewierali swoich przeciwników za pomocą podobnego urządzenia. Jako pierwsi ciężkie rydwany zbudowali Persowie. Zaprzęgali do nich cztery konie, czasem zakładali też kosy na koła, co okazywało się bardzo skuteczne w zwalczaniu wrogiej piechoty.