Unikalna średniowieczna jednostka Zulusów zastępująca pikinierów. Zwiększa premię za oskrzydlanie. Niski koszt zakupu i utrzymania. Szybsze zdobywanie doświadczenia.

Potężne oddziały zuluskich wojowników były groźnym przeciwnikiem nawet przed tym, jak ambitny Czaka nauczył swoich ludzi nowej techniki walki łączącej iklwę (krótką włócznię do dźgania o grocie szerszym od tych we włóczniach przeznaczonych do ciskania) z ishlangu (dużą owalną tarczą pokrytą krowią skórą). Wojownicy ćwiczyli tworzenie ścian z tarcz, by chronić się przed nadlatującymi pociskami i ukrywać swoją liczebność, oraz atakowanie w formacji „bawolich rogów” – mniej doświadczone jednostki uderzały z boku, by jak rogi bawoła przebić flanki wroga, a bardziej doświadczone centrum niczym rozpędzony bawół uderzało wprost.

Trening, jakiemu Czaka poddawał impi, był brutalny, ale dzięki surowemu warunkowaniu wódz Zulusów uzyskiwał zżytych i zdyscyplinowanych żołnierzy stosujących skomplikowane formacje bojowe. Impi stali się wysoce mobilną jednostką, którą powstrzymać można było jedynie ostrzałem z karabinów powtarzalnych i ładunkami wybuchowymi.