Średniowieczna jednostka oblężnicza, doskonała do atakowania miast. Nie może wykonać ruchu i zaatakować w tej samej turze, chyba że otrzymała awans „doświadczonej załogi”.

Jeśli rozwój artylerii przedstawić obrazowo jako dążenie do ciskania we wroga coraz to większymi kamieniami, to trebusz można bez wątpienia nazwać ukoronowaniem tego procesu – przynajmniej do czasu upowszechnienia prochu strzelniczego. Katapulta miota pociski, wykorzystując napięcie generowane przez liny i ramiona. Trebusz różni się od niej tym, że jego mechanizm oparty jest na dźwigni oraz na sile grawitacji. Zasada działania trebusza jest dosyć prosta: na jednym końcu ramienia umieszcza się balast, a na drugim pociski w postaci kamieni (względnie rozkładających się zwłok, by zaatakować wroga chorobami, lub zapalnej substancji w celu wywołania pożaru). Opadający balast powoduje gwałtowne wyrzucenie pocisków w kierunku celu. Budowa trebusza jest prosta, ale jego wynalezienie wymagało wiedzy na temat zasady działania dźwigni oraz podstaw fizyki.

Trebusze wykorzystywane były w Europie podczas oblężeń od początku XII wieku aż do pojawienia się prochu strzelniczego, a w Azji używano ich czasem obok mniejszej, bardziej mobilnej machiny oblężniczej zwanej „przyczajonym tygrysem”. Z powodu dużych rozmiarów trebusze zazwyczaj budowano w pobliżu obleganych twierdz, co z jednej strony ułatwiało przemieszczanie się wojsk, a z drugiej sprawiało, że oblężenia wymagały znacznie więcej pracy.