Średniowieczna jednostka dystansowa zastępująca kuszników, dostępna wyłącznie dla Wietnamu. Może przemieszczać się po przeprowadzeniu ataku i dysponuje dodatkowymi punktami ruchu. Jest silniejsza podczas obrony, więcej kosztuje i ma duży zasięg wzroku.

W cywilizacjach Azji Południowo-Wschodniej, od Birmy po Syjam i Kambodżę, słoń jest najważniejszym symbolem władzy królewskiej. Wojownik siedzący na grzbiecie bojowego słonia i dzierżący w ręku długą włócznię był potężnym, budzącym grozę przeciwnikiem, a słonie z kuszami na grzbietach stanowiły śmiercionośną i mobilną broń oblężniczą. Nawet po upowszechnieniu się broni palnej wysoki grzbiet słonia zapewniał znajdującym się na nim strzelcom wyborowym znaczną przewagę taktyczną. W Wietnamie słonie bojowe – voi chiến – zostały wykorzystane do powstrzymania najazdów mongolskich, które miały miejsce w XIII wieku. Jednak słonie miały na wietnamskich ziemiach duże znaczenie na długo przed tym wydarzeniem – zarówno jako broń, jak i symbol władzy. Siostry Trưng w I wieku n.e. jechały na grzbietach słoni, dowodząc siłami powstańców zbuntowanych przeciwko chińskiej dynastii Han. Bà Triệu, przywódczyni późniejszego zrywu przeciw chińskiej okupacji, również przedstawiana była na grzbiecie słonia.

Chociaż słonie były w stanie oprzeć się ostrzałowi z muszkietów, to armatnie salwy okazały się skuteczniejsze. W XX wieku słonie bojowe wyszły z powszechnego użycia, chociaż Wietnamczycy nadal wykorzystywali je do szybkiego i cichego transportu zaopatrzenia i wojsk przez dżunglę podczas wojen z Francuzami, Stanami Zjednoczonymi i Chinami. Słonie takie zapewniają też nadal wsparcie współczesnym grupom rebeliantów Kaczin w Mjanmie (dawnej Birmie).