Renesansowa jednostka dostępna wyłącznie dla Polski. Zmusza obrońców przeciwnika do wycofania się z ich pola, jeśli zada im większe obrażenia, niż sama odniesie. Obrońcy, którzy nie mogą się wycofać, odnoszą dodatkowe obrażenia.

Polskie reformy wojskowe z drugiej połowy XVI w. dały początek skrzydlatej husarii – siejącej postrach kawalerii, która przez następne dwa stulecia cieszyła się wyjątkową estymą. Zamiast rekrutować kawalerzystów spośród zagranicznych najemników, siedmiogrodzki książę Stefan Batory (wielki książę litewski, król jure uxoris Polski i właściciel imponującej kolekcji innych tytułów) wcielił w szeregi husarii szlachtę i jej świtę. Słynne skrzydła składały się z drewnianych ram pokrytych piórami, które przyczepiano do siodeł lub pleców jeźdźców. Podobno charakterystyczny dźwięk wydawany przez skrzydła płoszył konie i demoralizował przeciwników – tak przynajmniej twierdzili pisarze późniejszych epok, którzy prawdopodobnie nadawali tym ceremonialnym elementom wyposażenia zbyt wielkie znaczenie. O wiele mniej wątpliwości wzbudzają stanowiące broń husarzy lance, szable i pistolety, które z pewnością płoszyły konie i demoralizowały przeciwników.