Jednostka epoki przemysłowej dostępna wyłącznie dla Wielkiej Kolumbii, zastępująca kawalerię. Niskie koszty utrzymania. +2 do siły bojowej za każdą sąsiadującą jednostkę llanero. Odzyskuje pełnię zdrowia, gdy znajduje się w zasięgu komendanta generalnego, który aktywował swoją jednorazową umiejętność związaną z zakończeniem kariery.

Porośnięte trawą llanos rozciągają się we wschodniej Kolumbii oraz zachodniej Wenezueli i są domem odważnych i twardych pastuchów zwanych llanero. Żyjący z dala od bogatych karaibskich portów llanero cechowali się silnie rozwiniętym indywidualizmem i zaradnością, co przyniosło im uznanie, gdy służyli jako kawaleria po obu stronach fontu wojen o niepodległość Ameryki Łacińskiej. Słynny llanero José Antonio Páez uczynił z nich skuteczną formację bojową, która sprawdzała się zwłaszcza w walce z podobnie zorganizowanymi llanero rojalistów dowodzonymi przez Joségo Tomása Bovesa.

Kultura llanero ukształtowała się, gdy hiszpańscy osadnicy zamieszkali w pobliżu rdzennej ludności i w wyniku przenikania się obu grup powstała nowa społeczność, wyróżniająca się własną muzyką, kuchnią i przede wszystkim tradycjami związanymi z jeździectwem. Z powodu niechęci do zamieszkujących wybrzeże elit llanero początkowo ulegli namowom rojalistów i walczyli za koronę. Zmieniło się to wraz z nadejściem Páeza – za jego sprawą stali się potężną siłą wspierającą niepodległość i to dzięki nim rewolucjoniści odnieśli zwycięstwa w bitwach nad rzeką Boyaca i pod Carabobo. W jednej z pamiętnych potyczek Páez poprowadził swoich llanero przez płonącą równinę i pokonał zaskoczonych Hiszpanów, których zdezorientowały płomienie, dym... i tętent tysiąca koni galopujących prosto na nich!