Jednostka dystansowa epoki przemysłowej.

Działo polowe – najwcześniejsza forma mobilnej artylerii wykorzystującej proch – pochodzi z okresu wojen prowadzonych przez Gustawa Adolfa. Stanowiła broń pośrednią między tureckim piszczałem a ciężką artylerią oblężniczą wykorzystywaną w Europie. Szwedzki król potrzebował zwiększonej mobilności i siły ognia swoich dział w celu podbicia krajów północy, zlecił więc opracowanie cztero- i dziewięciofuntowych półkolubryn i działa dwunastofuntowego (rodzaj działa tradycyjnie określa się na podstawie wagi pocisku), z których każde mogło być obsługiwane przez trzy osoby i ciągnięte przez dwa konie. Zorganizował je ponadto w baterie, zamiast rozrzucać wśród innych jednostek. Szwedzi opracowali też szereg rodzajów amunicji specjalnej, w tym kartacze służące do niszczenia zgrupowań piechoty. Działa polowe Adolfa i taktyka, jaką stosował, okazały się na tyle skuteczne, że wkrótce wszystkie kraje Europy i część dalszych zaczęły stosować jego innowacje, ponownie diametralnie odmieniając oblicze wojny.