Starożytna jednostka zwalczania kawalerii dostępna wyłącznie dla Grecji. Zastępuje włóczników. +10 do siły bojowej w przypadku sąsiadowania z przynajmniej jedną jednostką hoplitów.

Daj grupie zmilitaryzowanych obywateli trzymetrowe włócznie z żelaznymi grotami (zwanymi doru), ustaw ich ramię w ramię w ciasnej formacji i oto powstanie falanga hoplitów. W VIII lub VII wieku p.n.e. greckie miasta-państwa zaczęły tworzyć tego typu oddziały z osób, które stać było na pancerz z brązu i doru, by wykorzystywać je do walk między sobą. Jak przekonali się Persowie, hoplici całkiem nieźle radzili sobie też z obcymi wojskami. Choć wrodzy łucznicy mogli kilku zabić (większość z ówczesnych strzał była zbyt lekka, by przebić brązowe pancerze Greków), falanga hoplitów mogła zazwyczaj zmieść z powierzchni ziemi wszystko, co stanęło im na drodze. Największe zagrożenie stanowiły dla nich ataki z boku, gdzie byli odsłonięci, oraz rozsypanie się formacji w nierównym terenie. Falangi hoplitów powstawały przez niemal 400 lat i powszechne były jeszcze w czasach Aleksandra Wielkiego. Później doszło jednak do starć z legionami rzymskimi – szybszymi, bardziej elastycznymi pod względem formacji i uzbrojonymi w krótkie miecze, które łatwo radziły sobie z niewygodnymi włóczniami hoplitów.