Średniowieczna jednostka dostępna wyłącznie dla Chin. Jednostka dystansowa o zasięgu 1 pola i dużej sile bojowej.

Po wynalezieniu prochu w IX wieku naszej ery Chińczycy używali go wyłącznie przy fajerwerkach, tworząc piękne, kolorowe rozbłyski. Ktoś w końcu jednak pojął, że substancja ta może się też całkiem przydać w wojaczce i nie trzeba było długo czekać na ogólnoazjatycki szał skałkowych karabinów i regularnych dział. Dr Yongxiang Lu stwierdza, że „przyczajony tygrys”, mało znane brakujące ogniwo pomiędzy bombardą i działem, stanowił jedno z pierwszych zastosowań prochu na polu bitwy. Było to prymitywne urządzenie złożone właściwie z zaczopowanej jednostronnie żelaznej rury wzmacnianej grubymi linami i wyposażonej w krótki dwunóg na przedzie w celu lekkiego uniesienia lufy (żeby strzałem nie orać gleby, a przeciwnika). Wiadomo, że przyczajony tygrys pojawił się w boju ok. 1368 r., z początkiem dynastii Ming, i używano go nadal w 1592 r. w walkach z Japończykami w Korei. Jego strzał niósł ponoć na około 600 metrów, co stanowiło najdłuższy zasięg w tamtych czasach i z pewnością potrafiło mocno popsuć nastrój ostrzeliwanemu przeciwnikowi.