Jednostka oblężnicza epoki współczesnej, doskonała do atakowania miast. Nie może wykonać ruchu i zaatakować w tej samej turze, chyba że otrzymała awans „doświadczonej załogi”.

Działa polowe znacznie ewaluowały od czasu wprowadzenia ich do walki przez Gustawa Adolfa i przekształciły się w rozmaite rodzaje lekkiej i ciężkiej artylerii. Ściśle rzecz biorąc, miano to można nadać każdemu mechanizmowi zdolnemu do miotania lub strzelania kamieniami czy pociskami, zazwyczaj wykorzystuje się je jednak w stosunku do dużych, ładowanych od tyłu dział z gwintowanymi lufami o zwiększonej celności. Rozwój metalurgii i dostępność produkcji przemysłowej, a także ujawnienie podczas wojny krymskiej braków przestarzałych brytyjskich dział sprawiły, że rząd zlecił niejakiemu Williamowi Armstrongowi opracować odpowiedni dla nich zamiennik. Wynikiem jego wysiłków było powstałe w 1855 roku pierwsze nowoczesne działo artyleryjskie zdolne do prowadzenia zarówno ognia pośredniego, jak i bezpośredniego. W 1897 roku Francuzi ulepszyli jego projekt, tworząc armatę canon de 75 mle 1897, najpowszechniej chyba stosowaną na świecie. Od tego czasu działa artyleryjskie stają się coraz większe, bardziej niezawodne, celniejsze i bardziej śmiercionośne, generałowie zaś są coraz bardziej zadowoleni.