Wroga jednostka walcząca w zwarciu, która może pojawić się na mapie w miejscu śmieci innej jednostki. Jej siła bojowa wzrasta z każdą wyeliminowaną w skali globalnej jednostką zombie. Jeśli zombie zniszczy inną jednostkę, to w następnej turze na jej miejscu pojawi się nowe zombie. Jeśli zombie zmniejszą populację miasta, to w jego sąsiedztwie natychmiast pojawia się ich nowa jednostka. Zombie atakują najbliżej położoną jednostkę, miasto lub dzielnicę zdolną do obrony.

Zombie stały się jednym z najbardziej rozpoznawalnych motywów filmów i literatury grozy. Mimo to wizja wygłodniałych, poruszających się chwiejnym krokiem zwłok, a zwłaszcza pomysł globalnej pandemii zmieniającej ludzi w nieumarłych, to coś, co pojawiło się dopiero niedawno. W wielu karaibskich ludowych tradycjach zombi lub jumbee to ogólne określenie złowrogiego ducha, oparte na przekazach wywodzących się z tradycji Afryki Zachodniej. Ale na Haiti zombie stały się czymś innym – symbolem wszystkich okropności niewolnictwa. Dla zniewolonych Afrykanów w ówczesnej francuskiej kolonii Saint-Domingue życie było prawie nie do zniesienia. Śmierć obiecywała wyzwolenie i powrót – według tradycji – do raju w Afryce, w którym wreszcie mogliby być wolni. Ale samobójstwo zamykało te drzwi i sprawiało, że nieszczęsny duch pozostawał na zawsze na Karaibach, w wiecznej niewoli jako zombie.

W następstwie rewolucji haitańskiej zombie wszedł do lokalnego folkloru jako sługa złowrogiego czarownika lub, według niektórych przekazów, kapłan voudun (voodoo). Zombie – będący w transie ludzie lub ożywione zwłoki – nadal pracowały dla swojego pana, przypominając w ten sposób o przerażającym powrocie niewolnictwa ludowi, który ciężko walczył, aby stać się wolnym i wolnym pozostać. Właśnie w tej postaci zombie pojawiły się po raz pierwszy w globalnej popkulturze. Amerykańskie filmy wykorzystywały je jako symbol egzotycznej magii w rasistowskich często przedstawieniach Karaibów lub po prostu „innych” religii. Gdzie indziej zombie pojawiły się jako symbol obawy przed kradzieżą czyjejś pracy, czy to przez powrót jawnego niewolnictwa, czy też jako metafora zagmatwanego i opartego na wyzysku sposobu, w jaki nowe formy kapitalizmu przejawiały się na obszarach takich jak RPA.

Jednak większość ludzi zna hordy rozsławione przez George'a Romero w jego filmie „Noc żywych trupów”. Reżyser przedstawia świat wywrócony do góry nogami, w którym niepogrzebani zmarli wracają do życia. Warto zauważyć, że Romero nigdy nie używa terminu „zombie”, zamiast tego mówiąc o „ghulach”, co samo w sobie jest odniesieniem do arabskiego ducha-kanibala. Zombie pod koniec XX w. stały się nową metaforą, w której nieumarli są manifestacją bezmyślnego, bezdusznego konsumpcjonizmu, obawy przed radioaktywnym opadem lub groźby wystąpienia masowych niepokojów społecznych. W XXI w. stały się ściśle związane ze strachem przed chorobami i upadkiem społeczeństwa. Literatura i filmy grozy przeniosły nacisk ze strachu przed utratą panowania nad sobą na fantazję o przetrwaniu w świecie, w którym wszystko inne umarło. Zombie są w tym ujęciu niszczycielską siłą, którą można – jeśli się uda – wykorzystać do własnych celów.