Dostępna wyłącznie dla Macedonii jednostka walcząca w zwarciu zastępująca zbrojnych. +5 do siły bojowej podczas oblegania dzielnic. 50% dodatkowej premii wsparcia.

Greccy hypaspiści (czyli tarczownicy) byli lekko opancerzonymi żołnierzami odznaczającymi się dużą elastycznością na polu bitwy. Dzięki Filipowi II ci dzierżący tarcze wojownicy przeszli do legendy. Macedońska falanga, choć niemal niezwyciężona, gdy przeciwnik nacierał wprost na nią, była niezwykle podatna na uderzenia skierowane na flanki i tyły. Co prawda hetajrowie mogli chronić ją przed takimi atakami, ale jako szybki oddział kawalerii wykorzystywani byli do bardziej ofensywnych celów.

Zadanie obrony falangi powierzono hypaspistom. Dzięki wytrzymałym, okrągłym tarczom, lnianym kaftanom i krótkim włóczniom z łatwością poruszali się oni po polu bitwy, by odpierać ataki piechoty i kawalerii. Tarczowników chronili hetajrowie, tworząc mobilne flanki wokół najeżonego włóczniami centrum armii. Prestiż, jaki Filip II nadał oddziałom hypaspistów, związany był z ich wyjątkową rolą w utrzymaniu falangi i sprawił, że stały się one elitarnymi jednostkami, do których aspirowali młodzi Macedończycy. Aleksander Wielki zachował tradycje związane z tarczownikami zapoczątkowane przez swego ojca.