Potężna jednostka ciężkiej kawalerii z epoki średniowiecza.

W średniowieczu rycerz był zazwyczaj darmozjadem ze szlacheckiego rodu, który po wojennym terminie w roli pazia i giermka został wreszcie pasowany i zobowiązany do przestrzegania rycerskich zasad (stanowiących raczej rodzaj ideału niż faktycznego zachowania). Ponieważ wierzchowce, stroje i sam styl życia rycerza pochłaniały ogromne pieniądze, pospólstwo nie mogło nawet marzyć o zaszczycie pasowania i musiała im wystarczyć niewdzięczna rola piechoty. Tradycja tej grupy społecznej wywodziła się od rzymskich ekwitów, kasty jeźdźców należącej do niższej z dwóch arystokratycznych klas imperium. Przez całe średniowiecze (właściwie nieco dłużej) rycerze dominowali na otwartych polach bitwy, tratując uciekające w nieładzie chłopstwo. Niestety, na potrzebnej im do takich popisów suchej, otwartej przestrzeni toczono raczej niewiele bitew. Ponadto nierycerskie pospólstwo wkrótce uzbroiło się w piki i długie łuki, czyli prawdziwą zmorę każdego jeźdźca. I tak oto czasy rycerzy minęły, mimo że archaiczne zakony „rycerskie” istnieją gdzieniegdzie nawet i do dziś.