Średniowieczna jednostka walcząca w zwarciu dostępna wyłącznie dla Japonii, zastępująca ciężką piechotę. Brak kar bojowych po uszkodzeniu.

Nim piechota ashigaru (chłopska) została uzbrojona w muszkiety, samurajowie („ci, którzy służą panu”) stanowili przez niemal tysiąc lat dominującą siłę w wojskowości i polityce Japonii. Choć podstawy bushidō („drogi wojownika”) uformowały się w okresie Nara, to podczas kolejnego z nich, Heian (około 800 roku) zostały one skodyfikowane i przyjęte jako życiowa filozofia szeregu szlacheckich klanów. Podczas zamieszek ery Heiji w 1160 roku rody samurajów przejęły władzę nad krajem i rozmaite ich frakcje stale walczyły o szogunat, pokonując przy okazji inwazję Mongołów i budując imponujące historyczne dziedzictwo, w którym fakty przeplatają się z mitami. W okresie Edo Japonia zaznała wreszcie pokoju i zjednoczenia, co pozwoliło samurajom na odrobinę wyrafinowania – zaczęli parać się pisaniem poezji, oglądać przedstawienia teatru kabuki i brać udział w intrygach, których można by się spodziewać po znudzonych i wypieszczonych przedstawicieli klasy niespełnionych wojowników. Niestety, cesarz Meiji wprowadził w 1868 roku szereg reform, z których jedna znosiła szogunat, a także samą klasę samurajów.