Silna jednostka z epoki klasycznej walcząca w zwarciu.

„Sztuka miecza” – choć pierwsi jej adepci z epoki brązu nie wykazywali zapewne wielu artystycznych tendencji – ma swoje początki ma w czasach, gdy wspomniana broń stanowiła niewiele więcej niż duży, krótki i ostry nóż. Najstarsze miecze, jakie dotąd odzyskano, pochodzą z około 1600 roku p.n.e. Istniały różne ich rodzaje: niektóre ostrzone z obu stron, inne tylko z jednej. Niektóre cienkie z ostrym końcem, inne zaś ciężkie i masywne. Nierzadko ulubiony kształt miecza był najbardziej rozpoznawalną i charakterystyczną cechą danej cywilizacji. Warto też zauważyć, że rozwój tej broni znacząco wpłynął na zmiany, jakie dokonały się w kowalstwie, górnictwie i procesie wytopu, czyli raczej uniwersalnych i bardzo przydatnych technologiach. Każda chyba kultura w historii posiadała swoje miecze i skutecznie używała ich przeciwko innym ludziom. Z czasem doprowadziło to do rozwoju technik opancerzenia, co wkrótce rozpoczęło „wyścig zbrojeń” między zbroją a mieczem. Dziś miecze pełnią głównie funkcję ceremonialną i sportową, ale szermierka jednak pozostała nam, można powiedzieć, we krwi.