Współczesna jednostka zwalczania jednostek z klasy kawalerii.

Choć pierwsze pojawienie się czołgów na polu bitwy nie wzbudziło ogromnych emocji, pod koniec I wojny światowej nikt nie miał wątpliwości, że trzeba w jakiś sposób zapobiegać miażdżeniu przez nie piechoty. Na początku II wojny światowej w arsenale większości krajów można było znaleźć niskokalibrowe (żadne nie miało więcej niż 50 mm) działa artyleryjskie przeznaczone do przebijania pancerzy pojazdów i zabijania tym samym ich załogi oraz niszczenia silnika czy amunicji. Wraz z rozwojem projektów czołgów oraz ich taktyki Niemcy i Wielka Brytania zaczęły tworzyć coraz większe działa przeciwpancerne, których załogę stanowili prawdziwi twardziele – musieli bowiem działać w całkowitym odsłonięciu, narażeni na właściwie wszelkie zagrożenia pola bitwy. Pod koniec wojny Niemcy polegali na swoim sławnym dziale kal. 88 mm, Amerykanie mieli stopiątki, zaś Rosjanie – wykorzystujące celownik mechaniczny haubice 122 mm.