Słaba starożytna jednostka dystansowa. Lepsza w ataku niż w obronie.

Proca, podobnie jak większość wczesnych rodzajów broni, wyewoluowała z narzędzia służącego do polowań na zwierzęta w oręż do zabijania ludzi. Był to zwykły woreczek na dwóch długich sznurkach, którego używano do machania pociskiem – kamieniem, bryłą ołowiu lub innymi tego typu przedmiotami – po łuku, by nadać mu prędkość przed wyrzuceniem. Choć rzucony kamień nie jest tak śmiercionośny jak strzała czy kula, nadal może wyrządzić poważną krzywdę. W najgorszym razie deszcz kamieni spowolni próbującego skrócić dystans przeciwnika. Dopóki nie wynaleziono łuków kompozytowych, broń ta posiadała również dużą przewagę nad innymi, jeśli chodzi o zasięg. Starożytne proce znajduje się na wykopaliskach archeologicznych całego świata poza Australią. Nawet barbarzyńca potrafi rzucić kamieniem. Poza tym, jak dowiadujemy się z biblijnej Pierwszej Księgi Samuela, procarz potrafi powalić nawet Goliata...