Średniowieczna jednostka dystansowa.

Kusza – broń łatwiejsza do opanowania niż łuk i dzięki temu idealna dla chłopstwa, które nie miało wiele czasu na ćwiczenie strzelectwa – jest w gruncie rzeczy małym, ciężkim łukiem ułożonym poziomo na mechanizmie służącym do napinania cięciwy i strzelania krótkimi strzałami (określanymi mianem bełtów). Została wynaleziona we wschodnich Chinach i pierwszy znany przypadek jej wykorzystania miał miejsce podczas okresu walczących królestw około IV stulecia p.n.e. Sławny Sun Zi poświęcił wykorzystaniu kuszy w swojej znanej „Sztuce wojny” aż dwa rozdziały. Mniej więcej w tym samym czasie wczesny przodek tego oręża pojawił się w Grecji, a i Rzymianie być może czasem ich używali. Europejskie pola bitew zostały zdominowane przez kuszę jednak dopiero w średniowieczu. Wraz z pikami, których użycie również nie wymagało wielkich umiejętności, była ona w stanie sprostać niemal każdemu zagrożeniu. Jedyną słabą stroną kuszy był fakt, że jej skonstruowanie wymagało dużej wprawy. Aż do odkrycia muszkietu stanowiła ona jednak najlepszą broń dostępną dla niesfornego chłopstwa.