U szczytu świetności buddyjsko-hinduistyczne królestwo Madżapahitu leżące na obszarze współczesnej Indonezji podporządkowało sobie 98 regionalnych trybutariuszy i było w stanie oprzeć się potędze imperium Mongołów. Monarcha Madżapahitu był nie tylko władcą, ale również strażnikiem królestwa wspieranym przez lud. Co jednak się działo, gdy lud dochodził do wniosku, że jego władca nie zasługuje już na wsparcie?

W latach 1293–1500 południowo-wschodnioazjatyckie królestwo Madżapahitu obejmowało obszary leżące w granicach współczesnej Indonezji, a jego centrum stanowiła Nausatra (regiony Maluku i Sumatry). Madżapahit był absurdalnie wręcz bogaty, przez co miał wielu wrogów – zarówno zewnętrznych, jak i wewnętrznych.

Wiemy, że Madżapahit wyłonił się z jawajsko-hinduskiego królestwa Singhasari (1222–1292), które z kolei poprzedzało królestwo Kediri (1042–1222).

O początkach królestwa mówią bogate zapiski przechowywane w licznych świątyniach oraz dokumenty regionalnych rywali. Najważniejszym źródłem wiedzy o Madżapahicie są jednak tłumaczenia poematu epickiego „Nagarakretagama” zwanego też „Księgą Królów”. Analizując go, należy pamiętać, że jego autorem był poeta z madżapahickiego dworu, więc można przypuszczać, że niektóre szczegóły zostały ubarwione na rzecz wspaniałości opowieści.

Według legendy władcy Madżapahitu byli potomkami sieroty o imieniu Ken Arok, którego matka była zwykłą kobietą, a ojcem bóg Brahma. Ken Arok przeszedł do historii jako władca królestwa Kediri, po czym został zamordowany.

Mimo to jego dynastia przetrwała dzięki potomkowi, Radenowi Widżai, który w 1293 r. został koronowany na pierwszego władcę Madżapahitu (jego królewskie imię brzmiało Kertaradżas Dżajawardhan). Budowę swojego imperium Widżaja rozpoczął od małej wioski, której nazwa – Madżapahitu – oznaczała miejscowy gorzki owoc maja.

Zamiast osiąść w swojej wiosce, Widżaja poślubił cztery córki Kertanegary, ostatniego króla Singhasari. Najbliższym doradcom króla nie spodobało się przybycie obcego, który ożenił się ze wszystkimi księżniczkami i przejął królestwo, więc podczas swoich rządów Raden Wadżaja musiał nieustannie tłumić rebelie, jednocześnie odpierając ataki mongolskiej dynastii Yuan, która wysłała około 100 000 żołnierzy na pokładach 1 000 statków w celu powstrzymania ekspansji Kertanegary. Wszystko to, by nie zostać pierwszym i jednocześnie ostatnim królem Madżapahitu.

Głównym źródłem dochodu królestwa Madżapahitu była uprawa ryżu (z niektórych badań wynika, że nawet 80% populacji państwa pracowało przy produkcji tego zboża) oraz handel przyprawami. Kontrolowane przez nich szlaki morskie zapewniały im kontakt z Indiami i Chinami oraz pełne skrzynie złota pobieranego jako opłaty za przewóz dóbr przez ich wody. 

Nie obawiali się wykorzystywać swojej morskiej potęgi. Na płaskorzeźbach z tego okresu zobaczyć można najazdy imponującej madżapahickiej floty na sąsiednie królestwa. Dzięki ogromnym dżonkom przewozili ludzi i towary, eksportując zarówno ryż ze Wschodniej Jawy, jak i malajski język.

W modelu rządów zwanym negarą lub mandalą król emanował boską mocą, zapewniając wszystkim wojskową ochronę oraz udział w życiu religijnym stolicy. Wieśniacy i regionalna szlachta wysyłała trybut do stolicy królestwa Madżapahitu, Trowulanu, a w zamian król dbał o świątynie, wręczał dary i wysyłał członków swojej rodziny do odległych regionów, by obejmowali w nich władzę.

Przez pewien czas królestwu udawało się przetrwać regionalną rywalizację z sułtanatem Johor i Syjamem (Tajlandią), organizując w XV w. liczne najazdy na malajskich sułtanów. U szczytu swojej potęgi terytorium królestwa Madżapahitu było tak rozległe, że stanowiło największe przednowoczesne państwo w regionie.

Po śmierci Radena Widżai w 1309 r. zastąpił go na tronie jego syn, Dżajanagara, którego rządy trwające od 1309 do 1328 r. zakończyło nieoczekiwanie zabójstwo. Po nim władzę przejęła jego siostra przyrodnia Dja Gitardża, która w 1350 r. przekazała tron swojemu synowi, Hajamowi Wurukowi.

Właśnie wtedy nastał złoty wiek królestwa Madżapahitu. Hajam Wuruk (znany też jako Radżasanagara) rozpoczął rządy w wieku 16 lat i przy wsparciu swojego „pati” (premier/wielki wezyr) Gadżada Mady powiększył obszar panowania dynastii Rajasa na kontynencie.

Hajam Wuruk był zdolnym i niezwykle przystojnym łucznikiem wychowanym przez matkę na króla, który wzmocnił władzę swojego rodu i stał się centrum madżapahickiej mandali.

Niestety, miłość między ludem i jego władcą nie wystarczyły, by uchronić królestwo przed krwawą (i kosztowną) wojną domową o sukcesję trwającą od 1404 do 1406 r., w której syn konkubiny króla, Bhre Wirabumi, próbował odebrać koronę szwagrowi.

Jakby tego było za mało, szlaki handlowe, które były dotąd źródłem władzy Madżapahitu, przyczyniły się do jego ostatecznej klęski. Wschodnie wyspy stały się portami dla europejskich kupców, przez co zamieszkujące je mniejsze społeczności pozbawiły imperium znaczenia. Portowe miasto Malakka, leżące na dzisiejszym Półwyspie Malajskim, zastąpiło Madżapahit i stało się najważniejszym ośrodkiem handlowym południowo-wschodniej Azji. Madżapahiccy kupcy porzucili dawną wiarę i przeszli na islam, by wkraść się w łaski zamieszkującej Malakkę islamskiej większości.

Wszystko wskazywało na to, że lud nie potrzebował już swojego władcy.

Kolejne lata przyniosły dalszy spadek znaczenia Madżapahitu. W XVI w. hinduistyczno-buddyjskie królestwo poddawane islamskim wpływom zachodnich wysp, takich jak Aceh i Malakka, zostało całkowicie zastąpione przez sułtanat. Sułtani też mieli problemy z utrzymaniem kontroli nad regionem. Ich rządy zostały przerwane wtargnięciem holenderskich i portugalskich kolonistów bez reszty uzależnionych od południowo-wschodnioazjatyckich przypraw, którzy w XVI i XVII w. dążyli do stworzenia własnego imperium.