Nigdy w historii nie było króla, który rządziłby całą Galią. Galowie byli ludem zjednoczonym wspólnym językiem, religią i strukturą społeczną. Wystawili na próbę cierpliwość Cezara i Rzymian, ostatecznie ściągając na siebie potęgę rzymskich legionów. Nie doprowadziło to jednak do eliminacji Galów, ponieważ połączyli swoją kulturę z rzymską, w trakcie rzymskiej okupacji i po niej tworząc unikalną tożsamość, która w przyszłości miała zaowocować powstaniem Francji.

Galowie (według całkowicie wiarygodnych relacji Cezara) mieli sami nazywać siebie Celtami. Nazwa Galia, którą nadano krainie zamieszkanej przez te plemiona, pochodziła od słowa oznaczającego w języku Celtów „obcego”. Galia była zatem „królestwem rządzonym przez obcych (Rzymian)”. Rzymska nazwa „Galatia” czy też „Gallia Celtae” pochodziła od innego galijskiego słowa – przymiotnika „silny”. Tak oto podbici Celtowie mówili Rzymianom, że są „silnymi Celtami”, ale między sobą określali siebie „narodem rządzonym przez obcych”. Ich odlegli przodkowie zamieszkujący inne części krainy Celtów raczej nie utożsamiali się z tym określeniem.

Około tysiąca lat przed spotkaniem z Cezarem plemiona, z których później wywodzili się Galowie, zaludniały obszar wokół doliny Renu leżący w dzisiejszej środkowej Francji. Około V wieku p.n.e. ruszyły na południe w kierunku wybrzeża Morza Śródziemnego i osiedliły się w północnej Italii. Galowie nie poprzestali jednak na tym. Wybrali się w głąb Półwyspu Apenińskiego i w 390 r. p.n.e. pod wodzą Brennusa (którego nie należy mylić z Brennosem stojącym za inwazją na Grecję około 278 roku p.n.e.) splądrowali Rzym. Galowie wzbudzali przerażenie i szacunek. Podczas drugiej wojny punickiej, w której Rzym starł się z Kartaginą, sprzymierzyli się z Hannibalem. Sojusz ten i kolejne spustoszenie Rzymu, co zrozumiałe, rozeźliły Rzymian. Odepchnęli oni napierającą falę Galów i zdołali zyskać przyczółek na ich terytorium, by ostatecznie pokonać ich podczas wojen galijskich. W 51 roku p.n.e. Juliusz Cezar i jego sojusznicy kontrolowali Galię. Jej podbój był dokładnie tym, czego Cezar potrzebował, by wzmocnić swoją pozycję. Złoto (którego Galowie mieli mnóstwo) pozwoliło mu spłacić długi, a do tego przeprowadził udaną kampanię wojenną przeciwko wrogowi będącemu cierniem w boku Rzymu. Niektóre galijskie plemiona buntowały się przeciwko rzymskiej okupacji, szczególnie plemię Arwernów Wercyngetoryksa i Eburonów Ambioryksa. Oba bunty zakończyły się porażką, ale nie z powodu braku umiejętności czy determinacji. Galów zgubił brak zasobów i jedności.

Pod panowaniem Cesarstwa Rzymskiego Galię w okresie od 27 do 12 roku p.n.e. podzielono na trzy obszary. Co zaskakujące, cesarz Oktawian August starał się utrzymać istniejące już granice, korzystając przy tym z relacji Juliusza Cezara. W regionie zachowywano (względny) pokój aż do chwili, gdy w III wieku n.e. doszło do najazdów plemion germańskich.

Przed rzymską okupacją Galowie byli bogatym ludem, który mimo rozdrobnienia na wiele odrębnych plemion łączyła wspólna kultura. Utrzymywali liczne kopalnie złota (co z pewnością zwróciło uwagę Cezara), a ich bogactwo było tak wielkie, że po zbrojnej interwencji Cezara doszło w Rzymie do załamania cen złota z powodu nagłego napływu zrabowanego Galom kruszcu. Galijscy rzemieślnicy wykorzystywali złoto do tworzenia eleganckich i praktycznych przedmiotów – pokrywali nim hełmy oraz wykuwali z niego naszyjniki w kształcie podków (zwane torques), które kobiety nosiły w połączeniu ze złotymi bransoletami.

Organizacja polityczna i społeczna Galów była złożona. Najwyżej w hierarchii stali druidzi, którzy pełnili funkcje przywódców duchowych i politycznych. Rzymska propaganda rozpowszechniała fałszywe informacje o składanych przez nich ofiarach z ludzi. W rzeczywistości druidzi byli strażnikami i uzdrowicielami swoich plemion. Udzielali porad religijnych i politycznych, a w razie konieczności sądzili ludzi w procesach. Rzymianie (szczególnie cesarz Klaudiusz) wkładali wiele wysiłku w walkę z wiedzą i praktykami druidów, by wyeliminować ich ogromny wpływ na Galów. Działania te w połączeniu z pojawieniem się monoteistycznej wiary chrześcijańskiej doszczętnie zniszczyły „celtycką” religię druidów, przez co do naszych czasów zachowało się na jej temat niewiele informacji.

Poza druidami Galom przewodziły rady starszych i królowie, przez co czasem na czele plemion stali współwładcy. Galijskie plemiona były w dużej mierze autonomiczne i właśnie ten podział ułatwił Cezarowi przeprowadzenie inwazji. Pod rzymskim panowaniem podziały klasowe w społeczeństwie Galów uległy zaostrzeniu i utrwaleniu. Majętni Galowie przejęli elementy rzymskiej kultury: ubierali się jak Rzymianie, posługiwali się językiem galijskim wymieszanym z łaciną (połączenie to dało początek powstałemu później językowi francuskiemu) i wznosili domy oraz wioski wzorowane na rzymskim budownictwie.

Potomkowie Galów – Celtowie – zamieszkują obecnie Wielką Brytanię, Niemcy, Bałkany, Turcję, Hiszpanię i oczywiście Francję. Ich dziedzictwo połączyło się z wpływami innych ludów – dzisiejszą Francję poza Galami tworzyli Frankowie (plemię germańskie), goccy najeźdźcy, którzy przybyli na jej obszar w okresie późnego Cesarstwa Rzymskiego, grupy Nordów oraz sami Rzymianie!