Unikalna renesansowa jednostka Szwecji zastępująca pikinierów i arkebuzerów, od których jest szybsza. +3 do siły bojowej za każdy niewykorzystany punkt ruchu.

Karolanie to klasa żołnierzy powstała w wyniku reform wojskowych szwedzkich królów – Karola XI i Karola XII. Po raz pierwszy wykorzystani w czasie wielkiej wojny północnej, stosowali taktykę opartą na zaskakiwaniu wroga, gdy większość ówczesnych armii zadowalała się znacznie prostszymi i mniej energicznymi manewrami w formacji. Ich taktyczne innowacje okazały się niezwykle skuteczne w starciach z licznymi przeciwnikami.

Karolanie stosowali system zwany Gå-På – dosłownie „iść dalej” – który opisać można jako skoordynowany wysiłek całego batalionu, aby zbliżyć się do wroga i uderzyć w niego jak najmocniej jednym, potężnym atakiem. Bataliony karolan uzbrojone były w piki, szable i muszkiety z bagnetami. Podbiegali na odległość około kilkudziesięciu metrów do linii wroga, zatrzymywali się na tyle, by oddać jeden lub dwa strzały z muszkietów (szwedzkie muszkiety były cięższe od muszkietów rywali), a następnie przypuszczali szarżę na przeciwnika zajętego przeładowywaniem swojej broni. Większość armii używała pik do ochrony piechoty przed atakiem kawalerii. Karolanie wykorzystywali je do ataku, ponieważ czasem bagnet okazywał się zbyt krótki.

U progu XVIII wieku była to agresywna i rewolucyjna taktyka. Walka piechoty polegała wówczas na zmuszeniu przeciwnika do odwrotu – zwykle poprzez przełamanie spójności jego linii. Podczas bitwy piechoty większość ówczesnych armii stała naprzeciw wroga, w oddaleniu około 100 metrów, strzelając do siebie aż do momentu przesłonięcia całego pola bitwy gęstym dymem lub do załamania morale i ucieczki jednej ze stron. Agresywni karolanie podchodzili w trakcie pierwszej salwy przeciwnika, oddawali własną salwę, przyjmowali kolejny ostrzał wroga, a następnie przechodzili do ataku bagnetami. Większość szwedzkich przeciwników wolała unikać ataku bagnetami i wycofywała się, nim karolanie zdołali do nich dotrzeć. To bardzo racjonalne zachowanie wobec szarży wściekłych, zmotywowanych i dobrze wyszkolonych Szwedów.