Jednostka ciężkiej kawalerii z epoki przemysłowej.

W miarę jak broń palna stawała się coraz bardziej niezawodna i przenośna, konni rycerze w pełnej zbroi stali się czymś w rodzaju anachronizmu. Trudno było uzasadnić ogromny koszt pancerza i rycerskiego szkolenia, gdy wyposażonego w ten sposób szlachcica zabić mógł bez trudu zwykły wieśniak z rusznicą i trzydniowym przyuczeniem. Wojskowi teoretycy szukali innych sposobów, by przywrócić kawalerii przydatność podczas bitwy, a efektem ich starań było powstanie oddziałów kirasjerów.

Kirys to zbroja płytowa chroniąca klatkę piersiową. Chociaż całkowite zabezpieczenie przed bronią palną zapewniał wyłącznie na początku epoki nowożytnej, później również stanowił pewną (zwłaszcza psychologiczną) ochronę jeźdźca. Kirasjerzy odrzucili lance i zastąpili je coraz bardziej celnymi i niezawodnymi pistoletami, które umożliwiały atak na znacznie dłuższy dystans niż broń drzewcowa. Walczyli bronią palną z konia, stosując taktykę zwaną karakolem – szeregi kawalerii zbliżały się do przeciwnika, oddawały strzał, a następnie zwalniały miejsce kolejnym atakującym. Z czasem ten ostrzał zastąpiły salwy z bliskiej odległości, a kirasjerzy stali się kolejnym etapem ewolucji ciężkiej kawalerii.