Unikalna renesansowa jednostka Imperium Osmańskiego zastępująca arkebuzerów. Rozpoczyna rozgrywkę z darmowym awansem. Jest silniejsza i tańsza od arkebuzerów. Szkolenie janczarów może się odbywać w mieście o populacji nie mniejszej niż 2. Szkolenie janczarów w mieście założonym przez Turków osmańskich powoduje zmniejszenie jego populacji.

Elitarna piechota Imperium Osmańskiego wpłynęła trwale na jego kulturę oraz na historię wojskową całego świata. Janczarzy ucieleśniali wiele aspektów tureckiego systemu rządów oraz tureckiej sztuki wojennej i pozostają jedną z najbardziej rozpoznawalnych sił wojskowych w historii. Gdy za panowania sułtana Murada I stworzono pierwszy korpus janczarski, okazał się on być rewolucyjną siłą militarną – dosłowne znaczenie nazwy jednostki to „nowy żołnierz” – łączącą żelazną dyscyplinę, silne poczucie żołnierskiego braterstwa i uzbrojenie w najnowszą w owym czasie broń.

Osmańscy sułtani mieli prawo do pobierania piątej części wartości należącego do nich terytorium. Często egzekwowali je w formie przymusowej pracy lub poboru siły roboczej. Społeczności chrześcijańskie na Bałkanach były przymuszane do dostarczania Turkom chłopców, których wcielano w szeregi janczarów. Dzieci takie izolowano od ich rodzin i społeczności, nawracano na islam, a następnie wychowywano w ścisłej dyscyplinie janczarskiego korpusu.

Janczarom nie wolno było zawierać małżeństw (zakaz ten później złagodzono) ani zajmować się handlem. Składali przysięgę wierności samemu sułtanowi. Tworzyli swoje własne orkiestry wojskowe zwane mehterami, które stały się inspiracją dla podobnych orkiestr europejskich powstających w kolejnych stuleciach. Byli dobrze opłacani i cieszyli się specjalnymi względami sułtana, który raz do roku pojawiał się wśród nich w stroju janczara, by wraz z nimi odebrać swój żołd. Korpus janczarski był silnie merytokratyczny, a odnoszący sukcesy janczar mógł przejść w spoczynek, ciesząc się pensją i znacznym prestiżem. Janczarzy mogli być pierwszymi w historii oddziałami piechoty, które wyposażono głównie w muszkiety. Nosili jednolite mundury w czasach, gdy tego typu praktyka była wciąż rzadkością, a na głowach mieli charakterystyczne białe czapki z opadającym w tył rękawem.

Janczarzy stali się jedną z najpotężniejszych frakcji w Imperium Osmańskim porównywalną do gwardii pretoriańskiej starożytnego Rzymu. Niestety, opierali się większości wysiłków na rzecz zreformowania ich organizacji, co doprowadziło do konfliktów z późniejszymi sułtanami. W 1826 r. korpus janczarski zbuntował się w odpowiedzi na reformy wzorowane na europejskich piechotach. Sułtan Mahmud II ostrzelał ich koszary z armat, a każdego janczara, któremu udało się przeżyć, skazał na śmierć. Wydarzenie to zostało nazwane „pomyślnym incydentem”.

Janczarzy byli kluczowi dla potęgi militarnej i sukcesów Imperium Osmańskiego. Wpłynęli też na rozwój wojsk muszkietowych w Europie w okresie przejściowym poprzedzającym nastanie epoki broni palnej. Ich organizacja i historia zapewniają wgląd w organizację osmańskiego świata. Nawet wrogowie darzyli szacunkiem ich dyscyplinę i podziwiali buńczuczność.