Szybka jednostka zwiadowcza epoki przemysłowej.

Angielskie słowo „ranger” ma wiele znaczeń: człowieka wędrującego, uzbrojonego strażnika pilnującego i patrolującego dany region, a także żołnierza wyszkolonego w przeprowadzaniu operacji specjalnych i wykorzystywanego do przypuszczania ataków z zaskoczenia. Dzisiejsze powszechne postrzeganie rangersów wiąże się ze wszystkimi trzema z tych znaczeń. Wykorzystanie podobnych ugrupowań w boju miało miejsce już podczas starć kolonistów północnoamerykańskich z miejscową ludnością, która doskonale radziła sobie wśród pozbawionych ścieżek lasów i bagien. Pułkownik Benjamin Church, któremu gubernator kolonii Plymouth zlecił ujarzmienie dzikich podczas wojny króla Filipa w 1676 roku, stworzył jednostkę, która wykorzystywała tę samą taktykę, do której uciekał się wróg. Podczas amerykańskiej rewolucji już kilka tego typu kompanii walczyło z Brytyjczykami. Adwersarze bardzo wówczas narzekali na metody walki kolonistów – zasadzki, nagłe najazdy łupieskie, wyburzenia, wystawianie strzelców wyborowych i tym podobne. Sądząc po przeznaczonym dla rangersów podręczniku armii USA, do dziś niewiele się pod tym względem zmieniło.