Jednostka walcząca w zwarciu epoki przemysłowej.

Rzymskie legiony słynęły z surowej dyscypliny – ta poruszająca się w zwartym szyku piechota nieustannie wystawiała do pierwszego szeregu wypoczętych żołnierzy, którzy rozgramiali wytrzymalszych, ale mniej zdyscyplinowanych Galów i Germanów. Podobną koncepcję wykorzystywała piechota liniowa. Poruszająca się w zwartych oddziałach i uzbrojona w muszkiety, zmieniła nieregularny ostrzał z broni palnej w skoordynowaną salwę dwóch lub więcej szeregów żołnierzy. W trakcie bitwy szyk ten był nietrwały z powodu dymu i hałasu zagłuszającego rozkazy dowództwa, więc piechota liniowa szybko przechodziła do szarży z bagnetami. Mimo to początkowa salwa bywała bardzo efektywna – zwłaszcza w starciu ze słabiej zorganizowanym przeciwnikiem. Dowodem na skuteczność piechoty liniowej jest konflikt trwający w Indiach w latach 1756–1765, podczas którego jej europejskie oddziały odnosiły imponujące zwycięstwa w starciu z podobnie uzbrojonymi, ale zdezorganizowanymi siłami indyjskimi. Piechota liniowa miała jednak również kilka mankamentów – poruszała się wolno, można ją było łatwo oskrzydlić i była podatna na rozproszenie atakami partyzanckimi, co Brytyjczykom udowodnili Amerykanie podczas wojny o niepodległość Stanów Zjednoczonych. Piechota liniowa była zwykle uzbrojona w długą broń gładkolufową z zamkiem skałkowym lub lontowym i zastąpiła pikinierów jako standardowa jednostka piechoty. Jej oddziały często wyróżniały się wyszukanym umundurowaniem, które ułatwiało dowódcom dostrzeżenie ich na polu bitwy i odpowiednie przemieszczanie zapewniające przewagę taktyczną. Piechota liniowa wchodziła w skład większości europejskich armii w okresie od XVII do połowy XIX wieku. Pojawienie się karabinów i bardziej dynamicznych potyczek sprawiło, że odeszła do lamusa.