Yongle początkowo kontroluje swoje miasta za pomocą projektów, a większe miasta otrzymują dodatkowe złoto, naukę i kulturę za swą populację.

Yongle kontroluje swoją populację za pomocą umiejętności „Lijia”. Unikalne projekty zamieniają produkcję jego miast w żywność, wiarę lub złoto. Gdy miasto osiągnie poziom 10 obywateli, populacja świętuje to dodatkowym złotem, nauką i kulturą. Umiejętność cywilizacji dodatkowo wspomaga postęp związany z nauką i kulturą dzięki darmowym i ulepszonym eurekom oraz inspiracjom. Unikalna jednostka w postaci przyczajonego tygrysa pomaga chronić imperium przed najeźdźcami, ale to Wielki Mur pozwala zdecydowanie kroczyć ku zwycięstwu kulturowemu.

Yongle to najbardziej dalekowzroczny i zorientowany na zewnątrz cesarz dynastii Ming, który położył podwaliny jej międzynarodowego systemu i odbudował infrastrukturę państwa. Dokonał tego poprzez bezwzględną walkę o swą pozycję, w wyniku której zniszczył wszystkich przeciwników, a następnie sięgnął poza granice, gromadząc wsparcie i złoto dla tego, co miało się stać kwintesencją chińskiego imperium.

Rządy dynastii Ming była dla Chin okresem konsolidacji. Po latach obcego panowania dynastia Han stworzyła skupioną na sobie potęgę, która miała trwać i cieszyć się dobrobytem przez wieki. Państwo Ming było zamożne, spokojne i – przez pewien czas – zaawansowane. Dynastii Ming udało się również włączyć w swoją orbitę sąsiadów: system trybutarny połączył większość Azji Wschodniej w sojusz ochronny, który doprowadził do stabilizacji regionu i ekspansji konfucjańskich wartości. Z czasem jednak państwo dynastii Ming popadło w samozadowolenie i izolację. I choć rozpoczęło wyścig znacznie przed konkurencją, wyszło z niego osłabione, zbytnio uzależnione od zagranicznego złota i nieprzygotowane na to, jak zmienił się świat naokoło.

Nie doszłoby do tego, gdyby sprawy potoczyły się zgodnie z zamysłem cesarza Yongle.

Yongle urodził się jako Zhu Di w 1360 roku. Był drugim synem innego wielkiego władcy z dynastii Ming – cesarza Hongwu. W związku z tym był ważną osobą i dowódcą wojskowym, który walczył z Mongołami – zarówno z niedobitkami dynastii Yuan, jak też z wielkimi chanatami zachodu. Zhu Di był następny w kolejce do tronu po swoim starszym bracie, Zhu Biao. A przynajmniej tak się przyjęło – bo istnieją też przekazy, według których nie był wcale synem głównej małżonki cesarza, ale pomniejszej konkubiny.

Ale Zhu Biao był ulubieńcem swego ojca. I ta przychylność rozciągała się na jego rodzinę, włączając w to syna. Więc kiedy Zhu Biao zmarł nagle, cesarz Hongwu wyznaczył jego syna, a nie Zhu Di, jako następnego w kolejce do tronu... i to skłoniło Zhu Di do wszczęcia buntu.

Zhu Di stoczył trzyletnią wojnę i zwyciężył, ogłaszając się cesarzem i przyjmując imię Yongle. Następnie dokonał bezlitosnego przeglądu biurokracji w poszukiwaniu jakichkolwiek śladów wpływów bratanka. Było to ważne, ponieważ w myśl konfucjańskiej zasady akceptowania pokojowych rządów wielu uczonych przeciwstawiało się przejęciu władzy. Czystki objęły też jednak znaczną liczbę przypadkowych osób – Yongle skazał na śmierć nie tylko swoich wrogów, zwłaszcza słynnego Fanga Xiarou, ale także wszystkich, którzy zdali egzamin urzędniczy za kadencji Fanga, wszystkich krewnych Fanga (aż do dziesiątego stopnia) i wielu, wielu innych. Zginęło tysiące ludzi. Co więcej Yongle zakazał wszelkich przejawów mongolskiej kultury, która dominowała za czasów dynastii Yuan.

Następnie Yongle przystąpił do tworzenia nowego społeczeństwa. Rozszerzył rolę eunuchów, powołując prowadzoną przez nich tajną policję (Wschodni Zakład) lojalną wobec cesarza. Powiększył też grono uczonych i historyków – przynajmniej tych, którzy zgodzili się wymazać jego bratanka z historii (i jak mówią pewne głosy: napisać historię na nowo, czyniąc samego władcę synem cesarzowej, a nie koreańskiej konkubiny). Nowa władza miała też nową siedzibę: Zakazane Miasto, zbudowane w celu wyznaczenia Pekinu na nową stolicę imperium, leżącą bliżej mongolskich linii (aby ułatwić prowadzenie wojny) i bliżej dawnych placówek wojskowych cesarza. Yongle zarządził również rekonstrukcję i ponowne umocnienie Wielkiego Muru oraz kolejne otwarcie Wielkiego Kanału.

Hongwu (ojciec Yongle) był izolacjonistą – izolacja miała okazać się plagą trapiącą dynastię Ming. Jednak sam Yongle nie miał takich tendencji. Aktywnie kultywował i rozszerzał system trybutarny, wysyłając swojego zaufanego dowódcę, Zhenga He, na wyprawy, aby pozyskać nowych trybutariuszy. Celami tych wypraw były Indie, Zatoka Perska czy Afryka, choć ostatecznie pozyskani trybutariusze pochodzili z Azji Wschodniej. Znaczące było zabieganie o Tybet, czyli źródło wiedzy buddyjskiej przez znaczną część chińskiej historii – również za czasów dynastii Ming. Jeśli chodzi o kwestie militarne, Yongle zaatakował Mongołów i Wietnam, włączając ten drugi do chińskiego imperium i wywołując masakrę szlachty Tran.

Kolejnym jego osiągnięciem była Encyklopedia Cesarza Yongle, ogromne dzieło zawierające kompilację całej ówczesnej chińskiej wiedzy.

Yongle zmarł w wieku 64 lat podczas kampanii wojskowej przeciwko Mongołom w 1424 roku.