Australię interesują tereny o wysokim poziomie atrakcyjności oraz otwarte przestrzenie pod pastwiska dla krów i owiec. Dzięki osiedlaniu się na obszarach unikanych przez inne cywilizacje Australijczycy mogą zbudować silne państwo, które staje się jeszcze potężniejsze, gdy podczas wojen obronnych i wyzwoleńczych na jego czele stoi John Curtin.

Australijczycy uwielbiają wybrzeża. Osiedlając się na nich, otrzymują wiele obszarów mieszkalnych oraz pola o dużej atrakcyjności, dzięki której zyskują premię do przychodów z dzielnic. Ekspansja terytorialna Australijczyków skierowana jest ku centrum kontynentu. Budując pastwiska na polach ze zwierzętami hodowlanymi, wykorzystują związaną z tym bombę kulturową, by zdobyć terytorium potrzebne znajdującym się w sąsiedztwie gospodarstwom hodowlanym. W sferze dyplomacji zdolności Johna Curtina czynią z Australii idealnego żandarma, który nie lubi agresywnych cywilizacji i zawsze, gdy ma taką możliwość, wysyła swoje jednostki – w tym zaufane oddziały diggerów – by przepędzić najeźdźców i wyzwolić zajęte miasta.

Życie Johna Josepha Curtina można nazwać triumfem przeciętności – oczywiście pod warunkiem, że politycznego aktywistę, przywódcę partii i premiera uznamy za kogoś przeciętnego. Zarówno sojusznicy, jak i polityczni rywale darzyli go wielkim szacunkiem, który zyskał przede wszystkim dzięki sposobowi, w jaki przeprowadził Australię przez chaos II wojny światowej – największe zagrożenie, z jakim zetknęło się młode państwo.

John urodził się w 1885 r. w Creswick w Wiktorii w rodzinie irlandzkich imigrantów, Johna i Catherine Curtin. Jego ojciec pracował jako naczelnik więzienia Pentridge, żołnierz, policjant w Creswick, a później jako zarządca hoteli w miastach takich jak Melbourne, Dromana i Macedon. Ostatecznie niezbyt majętna rodzina Johna trafiła do Brunswicku. Z powodu nieustannych przeprowadzek edukacja młodego Johna była nieregularna i odbywała się głównie w katolickich szkołach. W wieku 13 lat zakończył naukę i, aby wesprzeć finansowo rodzinę, zaczął pracować jako chłopiec na posyłki w redakcji gazety „Age” w Creswick. Później został gońcem w redakcji „Rumblera”, a następnie robotnikiem w zakładzie garncarskim. Wreszcie we wrześniu 1903 r. John zdobył porządną posadę w Titan Manufacturing Company, gdzie płacono mu zawrotne 2 funty na tydzień. Oprócz pieniędzy John zyskał też trochę wolnego czasu, który spędzał w publicznej bibliotece, czytając „poważne” książki i eseje na temat polityki.

Nim nastał rok 1911, kiedy to zatrudniono go na stanowisku sekretarza związku pracowników przemysłu drzewnego, John przeczytał wiele książek, porzucił katolicką wiarę, dołączył do lokalnej organizacji Political Labor Council i socjalistycznej Victorian Socialist Party, zyskał reputację mówcy laburzystów, zaczął pisywać do radykalnych i socjalistycznych gazet oraz grać w Brunswick Football Club. W 1917 r. poślubił Elsie Needham, siostrę senatora laburzystów, Teda Needhama, i przeprowadził się w okolice Perth, aby rozpocząć pracę jako redaktor naczelny gazety „Westralian Worker”. Jego poglądy musiały spodobać się mieszkańcom zachodniej Australii, bo wkrótce został wybrany przewodniczącym Australian Journalists’ Association (australijskiego związku dziennikarzy). Wcześniej jednak nie stawił się na wojskową komisję lekarską związaną z obowiązkowym poborem spowodowanym I wojną światową, za co został skazany na 3 miesiące więzienia, z których w celi spędził 3 dni.

Po tym, jak w 1924 r. w Genewie reprezentował Australię na dorocznej konferencji Międzynarodowej Organizacji Pracy, „socjalista ze wschodu” zdobył mandat parlamentarny w okręgu wyborczym Freemantle w 1928 r. i ponownie w 1929 r. Choć niewielu ówczesnych parlamentarzystów mogło pochwalić się równie dogłębną znajomością kwestii związanych z klasą robotniczą, ku wielkiemu rozczarowaniu Curtina nie został on ministrem w rządzie Jamesa Scullina. Przygnębiony Curtin, topiący frustrację w alkoholu, rozważał wycofanie się z polityki.

Jednak ostatecznie zamiast zrezygnować, stanął do wyścigu o fotel przywódcy Partii Pracy, z którego w 1935 r. zrezygnował powszechnie krytykowany Scullin. Jego konkurentem był Frank Forde, kojarzony z katastrofalnymi decyzjami ekonomicznymi administracji Scullina, więc organizacje lewicowe i związki zawodowe poparły niesprawdzonego i niedoświadczonego Curtina (po wymuszeniu na nim obietnicy odstawienia butelki). Curtin pokonał Forde'a jednym głosem i został przywódcą zarówno Partii Pracy, jak i australijskiej opozycji.

Curtin tchnął nowe życie w rozbitą partię, z właściwą sobie energią nieustannie odwiedzając jej krajowe oraz lokalne ośrodki. Według znawców polityki jego „spokojny upór i przenikliwa wyrazistość” skutecznie reanimowały podupadającą partię. Podczas gdy laburzyści odzyskiwali poparcie, wybuch wojny pokrzyżował wszystkim plany. Gdy Wielka Brytania wypowiedziała wojnę nazistowskim Niemcom, cieszący się powszechną sympatią premier Australii Robert Menzies ogłosił udział swojego kraju w wojennym wysiłku Wspólnoty Narodów. Niestety dla Menziesa jego własna partia pozbawiła go wsparcia, przez co premier został zmuszony do rezygnacji ze stanowiska.

Rosnące zagrożenie ze strony Japonii sprawiło, że parlament – po serii falstartów i nieudanych kandydatur – powierzył Curtinowi, jako najlepszemu, choć niesprawdzonemu kandydatowi, misję stworzenia rządu. W październiku 1941 r. 56-letni Curtin został zaprzysiężony na premiera... W sam raz na grudniową ofensywę japońskiej marynarki wojennej na Pacyfiku.

Zniszczenie dwóch ostatnich pancerników na Południowym Pacyfiku, upadek Singapuru i japońskie naloty na północną Australię wzbudziły powszechną obawę przed inwazją. W odpowiedzi na to Curtin przekierował australijską politykę zagraniczną, stawiając na współpracę ze Stanami Zjednoczonymi, zezwolił na wykorzystanie wojsk poborowych poza granicami Australii oraz potwierdził status dominium Australii, zdobywając większą niezależność od Wielkiej Brytanii. Choć laburzyści przeciwstawili się wielu wojskowym decyzjom rządu Curtina, to jego postępowe reformy socjalne gwarantujące zatrudnienie wszystkim chcącym pracować, renty dla niezdolnych do pracy oraz dające więcej praw Aborygenom spotkały się z uznaniem wszystkich poza najbardziej zatwardziałymi przeciwnikami.

Przez cztery lata wojny Curtin zmagał się z nastrojami społecznymi, wojennymi zwycięstwami i porażkami oraz współpracą z niecierpliwymi sojusznikami. Spisał się wspaniale, jednak odbiło się to na jego zdrowiu. Pod koniec kwietnia 1945 roku, gdy wojna zbliżała się ku wyczekiwanemu końcowi, Curtina zmogło przekrwienie płuc. Po sześciu tygodniach w szpitalnym łóżku premier nalegał, by wrócić do pracy. Zmarł w lipcu, sześć tygodni przed końcem II wojny światowej.