Cesarzowa Teodora oddana jest wierze i religii. Takiego samego oddania potrzebujesz, aby osiągnąć zwycięstwo mimo skromnych początków.

Teodora skupia się na dzielnicach świątynnych i astrologii. Tworzenie dzielnic świątynnych w połączeniu z oferowanymi przez Bizancjum dodatkowymi punktami wielkiego proroka da jej religię, której siły będą dominować w religijnych walkach. Umiejętność „Metanoia” da jej więcej wiary niezbędnej, by dążyć do odniesienia zwycięstwa religijnego. Unikalna dzielnica hipodrom sprawi, że twój lud będzie szczęśliwy.

Teodora (około 500-548), była aktorka (i pracownica domu publicznego), zyskała potężny wpływ na męża, Justyniana, władcę Imperium Bizantyjskiego. Odegrała także kluczową rolę w umacnianiu tego, co miało stać się Kościołem prawosławnym, oraz w budowaniu bizantyjskiego fundamentu w epoce wszechobecnego upadku.

Początek pierwszego tysiąclecia naszej ery był dla Bizancjum trudny. Zachód podzielony na setki mniejszych królestw, Wschód bogaty, ale rojący się od potencjalnych wrogów, a Północ wciąż pełna potencjalnie niebezpiecznych plemion barbarzyńskich. Konstantynopol potrzebował wizji, która wskazałaby mu drogę. A Justynian (527-565) zapewnił mu tę wizję.

Cesarstwo Wschodniorzymskie było podzielone pod wieloma względami – językowo na obszary greckojęzyczne i łacińskojęzyczne, religijnie na chalcedońskie i monofizyckie odłamy chrześcijaństwa, klasowo w obrębie miast, a także regionalnie. Justynian rozpoczął „renovatio imperii”, czyli „odbudowę cesarstwa”: kampanię podbojów i umacniania polegającą na ekspansji przeciw wrogom otaczającym go ze wszystkich stron, w tym grupom, które demontowały Cesarstwo Zachodniorzymskie. Co istotne, oznaczało to rekonkwistę Italii i Hiszpanii, a także barbarzyńskich królestw Wandalów w Afryce Północnej. W ojczyźnie Justynian stworzył kodeks praw, który przetrwał próbę czasu. Ponadto (korzystając z pieniędzy zdobytych dzięki rekonkwiście Zachodu) wzniósł w stolicy wiele wspaniałych budowli, takich jak Hagia Sophia.

Teodora była Greczynką, córką tresera niedźwiedzi z Konstantynopola. Na arenie dziejów pojawiła się, pracując w domu publicznym jako aktorka występująca we frywolnych przedstawieniach. Zbliżyła się tam do grupy tancerek z frakcji Niebieskich – zespołu biorącego udział w wyścigach rydwanów. Teodora zwróciła uwagę Justyniana i zauroczyła go do tego stopnia, że zmienił prawo zabraniające wysoko postawionym mężczyznom ożenku z aktorkami, po czym niezwłocznie ją poślubił.

Jej pierwszym sprawdzianem było powstanie Nika – konflikt między kibicami Niebieskich i Zielonych, który niemal doprowadził do zniszczenia Konstantynopola. Gdy Justynian i jego doradcy przygotowywali się do ucieczki ze stolicy przed pogrążonym w anarchii tłumem, Teodora odwołała się do jego poczucia autorytetu. Argumentowała, że ucieczka byłaby gorsza niż śmierć, czy ujmując to bardziej poetycko: „królewska purpura jest najszlachetniejszym z całunów”.

Gambit się powiódł – Justynian zdusił zamieszki i odzyskał kontrolę. Odtąd Teodora nie opuszczała jego boku, a jej wpływ można dostrzec w reformach kodeksu małżeńskiego, w jej własnej działalności dobroczynnej skierowanej do młodych kobiet i dziewcząt urodzonych w podobnych okolicznościach, a także w nieustannych dworskich machinacjach.

Pod względem religijnym ścierała się z mężem, promując monofizycką doktrynę chrześcijaństwa w czasie, gdy była ona aktywnie tłumiona. Różnica między odłamem chalcedońskim i monofizyckim może wydawać się teraz niejasna, ale w VI w. była to kwestia życia i śmierci. Podczas soboru chalcedońskiego biskupi zadekretowali, że Jezus był jedną osobą z oddzielną ludzką i boską naturą, podczas gdy monofizyci utrzymywali, że miał tylko jedną naturę, która była zarówno w pełni ludzka, jak i w pełni boska. Dziś doktryna monofizycka stanowi rdzeń chrześcijaństwa etiopskiego, a doktryna chalcedońska kształtuje zarówno katolicyzm (i protestantyzm), jak też prawosławie (w Grecji i Rosji).

Przed śmiercią w wieku najprawdopodobniej 48 lat Teodora pomogła utrzymać wielowyznaniowe i wieloetniczne (Justynian mówił po łacinie, ona sama była Greczynką) państwo w stanie nienaruszonym w chwilach, w których sytuacja mogła wymknąć się spod kontroli. Był to w pewnym sensie stary porządek rzeczy, związany z perspektywą, która stawała się coraz węższa, w miarę jak siły niszczące Bizancjum rosły i prowokowały coraz bardziej uparte odpowiedzi – jak za panowania Bazylego II.