Nubia to Kraina Łuków, a jej łucznicy nie mają sobie równych. Za rządów Amanitore starożytna Nubia przechodziła okres największego rozkwitu budowlanego w swojej historii. Nie inaczej będzie podczas rozgrywki, dzięki fascynacji Amanitore planowaniem miast i wznoszeniem dzielnic.

Nubijczycy agresywnie zajmują pola z pustynią, starając się jednocześnie jak najszybciej opracować murarstwo. Dzięki tej technologii mogą rozpocząć rozbudowę miast, w których centrum starają się umieścić swoje piramidy. Dzielnice znajdujące się w sąsiedztwie nubijskich piramid przynoszą większe dochody, przyśpieszając rozwój całej cywilizacji. Kolejną kluczową kwestią jest zdobycie kopalni – to Nubia była źródłem mineralnych bogactw starożytnego Egiptu, więc sama też powinna korzystać z tych zasobów. Bezpieczeństwo nubijskim miastom z łatwością zapewnią najlepsze na świecie jednostki dystansowe.

Kandake Amanitore rządziła Nubią na przełomie ery. Ta potężna królowa, ukochana przez swój lud i budząca lęk w sercach wrogów, była jednym z ostatnich budowniczych królestwa Kusz. Po okresie chaosu Amanitore przywróciła Krainie Łuków dawną świetność. Jej rządy były długie, a osiągnięcia trwałe.

Tyle przynajmniej udało się ustalić historykom. Po dwóch tysiącach lat od śmierci królowej nie przetrwało zbyt wiele pisanych źródeł mówiących o Amanitore. Pozostały tylko inskrypcje w martwym języku wyryte na kamiennych ścianach budowli, które wzniosła.

Najbardziej mglisty aspekt życia Amanitore stanowią jej losy przed koronacją. Jej osobowość stanowi prawdziwą zagadkę. Możemy jedynie interpretować starożytne przekazy. Na jednym z abstrakcyjnych przedstawień kandake zobaczyć można, jak bezlitośnie morduje przeciwników, których wcześniej pokonała. Czy obraz ten upamiętnia prawdziwe wydarzenie, podczas którego rozkazała stracić buntowników? A może jest to propaganda, ukazująca jej sprawiedliwą zemstę na wrogach królestwa?

Trudno też jednoznacznie określić, kim była jako królowa. Sprzeczne ze sobą źródła przestawiają współrządzącego z nią Natakamaniego jako jej męża lub syna (na szczęście w żadnym z przekazów nie jest on jednocześnie mężem i synem). Dodatkowo Amanitore zastąpiła na tronie kandake Amanishakheto, która była jej teściową (jeśli Natakamani był mężem Amanitore), matką (jeśli Natakamani był synem Amanitore) lub łączyła je jakaś inna relacja, o której milczą dzieje.

Niejasne szczegóły dotyczące rodowodu Amanitore nie są tak istotne jak pozycja, którą zajmowała. Tytuł kandake – lub „candace” według Rzymian – przetłumaczyć można jako „królowa matka”, jednak nie oznacza to, że królowa była regentką władającą w imieniu niepełnoletniego władcy. Kandake była niezależną władczynią, która rządziła samodzielnie wspierana przez małżonka lub współrządziła u boku króla.

Rządy Amanitore przybrały tę drugą formę – współrządziła na równych prawach z Natakamanim. Informacje dotyczące jej życia przed wstąpieniem na tron (około 1 r. p.n.e.) są bardzo skąpe. Amanitore i Natakamani zawsze przedstawiani są jako osoby dorosłe, więc w chwili obejmowania władzy królowa była najpewniej w kwiecie wieku. Celowo przedstawiani byli też jako równi sobie, zwłaszcza w budynkach religijnych, co w tym okresie było niespotykane.

Wasalne poddaństwo Egiptu wobec Rzymu i serdeczne stosunki Rzymian z Nubijczykami zapewniły Amanitore okres wolny od regionalnych konfliktów. Stosunkowo spokojny czas i pozycja współwładczyni pozwoliły królowej rozpocząć wielką odbudowę królestwa, która miała zapewnić mu dobrobyt i stać się spuścizną Amanitore. Wśród jej dokonań wymienić można wzniesienie nubijskich piramid i grobowców, odbudowę świątyni Amona w Meroe oraz projekty infrastrukturalne takie jak rezerwuary wybudowane w pobliżu stolicy.

Amanitore odbudowała też świątynię Amona w Napacie – tę samą, którą rzymscy najeźdźcy zburzyli zaledwie dwie dekady wcześniej. Ponieważ w imieniu Amanitore odnaleźć można imię boga Amona, zapracowana królowa najpewniej traktowała odbudowę jego świątyni jako kwestię honoru. Jej wysiłki przywróciły Dżabal Barkal przynajmniej część dawnej chwały.

Choć królową i Rzym łączyły serdeczne stosunki, to przed ich nawiązaniem przez dziesięciolecia Nubijczycy prowadzili odwetowe najazdy na egipskie (a właściwie rzymskie) terytorium, podczas których ich łupem padały brązowe statuy Oktawiana Augusta. Według jednego z apokryficznych podań Amanitore umieściła odciętą głowę takiej statuy pod schodami świątyni w Meroe, aby Nubijczycy mogli deptać rzymskiego cesarza odpowiedzialnego za zniszczenie Napaty. (Najprawdopodobniej dokonała tego poprzedniczka Amanitore, kandake Amanirenas). Niezależnie od tego, czy to ona była odpowiedzialna za pogrzebanie fragmentu posągu, na początku XX w. pod schodami świątyni odnaleziono głowę Oktawiana Augusta.

Podobnie jak w przypadku okoliczności związanych z objęciem władzy, tak i o schyłku rządów Amanitore wiemy niewiele. Według niektórych szacunków jej śmierć nastąpiła około 20 r. n.e. Niestety, jej grobowiec w Meroe wieki temu obrabowali łowcy skarbów.

Choć wiele aspektów rządów Amanitore pozostaje niewiadomą, to zakrojony na szeroką skalę program rozbudowy zainspirował jej następczynie do jego kontynuowania, co doprowadziło do rozkwitu meroickiej kultury i zapewniło Nubijczykom dobrobyt w II w. n.e. Archeolodzy wciąż odkrywają kolejne przykłady jej wpływu, w tym m.in. niedawno odkopane nubijskie piramidy wzniesione za jej rządów.