Konfucjanizm to nie tyle wiara, ile raczej filozofia polityczna oparta na naukach chińskiego filozofa Konfucjusza (551-479 r. p.n.e.). Pierwotnie został nakreślony jako filozofia etyczno-społeczna dla uprzywilejowanych elit, lecz rozrósł się, zyskując do dzisiejszego dnia kilka milionów wyznawców, głównie w rejonach Azji Wschodniej.

Konfucjusz starał się wpajać innym silną wiarę w osobistą moralność, odpowiedzialność społeczną i lojalność wobec rodziny, tak by każda osoba pełniła „właściwą” rolę w społeczeństwie. Swoje rozważania spisał w tak zwanym klasycznym pięcioksięgu. Jako filozofia humanistyczna konfucjanizm skupia się na zdolności każdego człowieka do nauki, rozwoju i samodoskonalenia poprzez etyczne zachowanie i zrozumienie wobec innych, a także podkreśla społeczną rolę wszystkich ludzi – w tym również władcy.

Po śmierci Konfucjusza jego nauki rozprzestrzeniały się nadal przez prawie dwieście lat, do momentu, gdy w czasach dynastii Qin, która pragnęła podporządkowania władcy wszystkich aspektów życia, podjęto zdecydowane kroki w kierunku zahamowania rozwoju tej filozofii. Władcy Qin uważali, że konfucjanizm stanowi bezpośrednie zagrożenie dla ich autorytetu, i w związku z tym spalili większość konfucjańskich dzieł, łącznie z licznymi oryginalnymi zapiskami Konfucjusza. W całym kraju burzono świątynie, a garstkę szczególnie upartych wyznawców spalono żywcem.

Te próby wykorzenienia konfucjańskich nauczań spełzły na niczym, gdyż w ścianach domu pewnego uczonego odkryto później schowek z manuskryptami i po upadku Qin religia odżyła na nowo. W dzisiejszych czasach dzieła konfucjanizmu studiowane są przez mieszkańców całego świata, choć często traktują oni konfucjanizm raczej jako polityczną i moralną filozofię niż religię.