Bà Triệu wykorzystuje swoje premie do ruchu jednostek oraz obniżenia kosztów wznoszenia dzielnic thành, by zyskiwać skuteczną obronę oraz kulturę – lub bazę umożliwiającą osiągnięcie zwycięstwa przez dominację.

Wietnam skutecznie opiera się próbom najazdów. Gdy jednostki innych cywilizacji znacznie zwalniają na polach z trudnym terenem, wojskowe oddziały Bà Triệu zyskują dodatkowe punkty ruchu i obronę na polach z mokradłami, lasami lub lasami deszczowymi, dzięki czemu ma ona na nich znaczną przewagę. Dodatkowo może wznosić dzielnice thành bez konieczności spełniania typowych wymogów związanych z wielkością populacji, co zapewnia jej terytorium dodatkową ochronę oraz kulturę. Chociaż wyspecjalizowane dzielnice Bà Triệu (do których nie zalicza się thành) można wznosić wyłącznie na polach z lasem, lasem deszczowym lub mokradłami, to jej budowniczowie mogą sadzić lasy już na wczesnym etapie rozgrywki, dostarczając miejsca pod nowe dzielnice. Wietnam dysponuje skuteczną obroną i jest dobrze przygotowany, by sięgnąć po zwycięstwo przez dominację lub kulturowe.

Historia Wietnamu obfituje w wojny z tymi, którzy chcieli go podbić. Niektórzy przywódcy tych walk uważani są za bohaterów, a nawet lokalne bóstwa. Jedną z najstarszych tego typu postaci jest Triệu.

Na początku II wieku n.e. północny Wietnam był okupowany przez Wu – jedno z trzech chińskich królestw, które walczyły ze sobą o władzę nad całym kontynentem. Sytuacja musiała być napięta – siły Wu były wyczerpane przedłużającą się okupacją ziem postrzeganych jako „barbarzyńskie południe”, a Wietnamczycy nie ustawali w walce o niepodległość. Chińczycy prawdopodobnie pamiętali doświadczenie dynastii Han i powstanie sióstr Trưng, które wybuchło ponad sto lat wcześniej. Wietnamczycy z pewnością nie zapomnieli o swoich bohaterkach i ich zrywie. W tych właśnie okolicznościach w prowincji zwanej wówczas Cửu Chân, niedaleko współczesnego Hanoi, pojawiła się niezwykła kobieta. Bà Triệu („pani Triệu”, zwana także Triệu Thị Trinh – jej pierwotne imię jest nieznane) walczyła nie tylko z chińskim okupantem, ale także z oczekiwaniami, jakie żywili wobec niej jej ziomkowie. Miała podobno powiedzieć: „Chciałabym pędzić wśród burz, zabijać orki na otwartym oceanie, przepędzić obcych agresorów, wyzwolić kraj, zerwać feudalne okowy i nigdy już nie być konkubiną żadnego mężczyzny”.

Jej wczesne życie było pełne żałoby, ucisku i przemocy. Została osierocona i wychowywali ją brat i jego żona, którzy nie byli zachwyceni koniecznością utrzymywania dodatkowej osoby. Życie w Wietnamie było w tym okresie trudne, ale Triệu postanowiła coś z tym zrobić.

Kiedy Triệu skończyła dziewiętnaście lat, opuściła swój opresyjny dom, przy okazji mordując szwagierkę. Uciekła na pobliską górę i całymi miesiącami dzień w dzień przygotowywała się do wojny. Kipiała złością: na swoją przeszłość, na ucisk, z jakim borykał się jej lud, na sposób, w jaki kobiety musiały żyć w tamtym czasie. Szukała sposobu, by położyć kres tym niesprawiedliwościom. W okolicy rozeszła się wieść o potężnej wojowniczce na szczycie góry, która przygotowuje powstanie przeciwko Chińczykom, i zewsząd zaczęli przybywać ludzie pragnący do niej dołączyć. Pogłoski trafiły również do uszu jej brata, który również udał się na górę, aby błagać kobietę o porzucenie walki. Triệu nie dała się jednak odwieść od swoich zamiarów i ostatecznie to ona przekonała brata, by dołączył do niej i jej armii tysiąca wojowników.

W 248 roku Bà Triệu rozpoczęła powstanie. Walczyła w ponad trzydziestu bitwach, używając partyzanckiej taktyki przeciwko przeważającym siłom okupanta (tego typu działania miały stać się powracającym motywem w historii Wietnamu). Chińczycy początkowo zlekceważyli ją, ponieważ była kobietą, ale z czasem zyskała wśród nich reputację przerażającej, niemal mitycznej postaci. Plotka głosiła, że ma prawie trzy metry wzrostu, podczas bitew dosiada słonia, a jej głos jest donośny niczym świątynny dzwon. Bà Triệu miała nosić złotą zbroję lub w innej wersji złotą szatę (według jednego z przekazów ukrywała pod nią długie na metr piersi, które podczas jazdy zarzucała sobie na ramiona), a w każdej ręce dzierżyła podobno miecz. Najbardziej przerażająca była jednak jej uroda i ognisty temperament. Jej waleczność na polu bitwy i mundur sprawiły, że mówiono o niej „pani generał odziana w złotą szatę”.

Chiński generał Lu Yin, któremu powierzono zadanie stłumienia powstania Triệu, miał dość upokorzeń, jakich doświadczał ze strony przeciwnika nie tylko młodszego, ale do tego będącego kobietą. Dynastia Wu eskalowała konflikt, wysyłając do Wietnamu coraz więcej żołnierzy, aż w końcu ograniczone siły Triệu nie były w stanie pokonać wielokrotnie liczebniejszych sił najeźdźcy. Jej armie kurczyły się i po miesiącach ciężkich walk została ostatecznie pokonana. Jednak zamiast dać się pojmać wrogowi wybrała własną śmierć i według przekazów utopiła się w rzece. W chwili śmierci miała niewiele ponad dwadzieścia lat.

Późniejsi wietnamscy cesarze uhonorowali Bà Triệu, ogłaszając ją nie tylko narodową bohaterką, ale również boginią.