Kubilaj-chan, w przeciwieństwie do swojego dziada, skupia się na zakładaniu szlaków handlowych i wykorzystuje zdobywane dzięki temu eureki oraz inspiracje w dążeniu do zwycięstwa naukowego.

Dzięki dodatkowemu miejscu na doktrynę ekonomiczną Kubilaj-chan może dążyć do wielu różnych rodzajów zwycięstw. Musi jednak ostrożnie planować nowe wojny, gdyż jego sukces jest uzależniony od funkcjonujących szlaków handlowych. Kubilaj-chan zawsze szuka nowych przyjaciół, ponieważ otrzymuje eureki oraz inspiracje za założenie pierwszego punktu handlowego na terytorium obcej cywilizacji, a zyski te stanowią duże ułatwienie na drodze do zwycięstwa naukowego lub kulturowego.

Jeśli ktokolwiek mógł powiększyć i zjednoczyć Imperium Mongolskie, to tylko wnuk Czyngis-chana. Kubilaj-chan panował od 1260 do 1294 roku i stworzył imperium, które rozciągało się od Półwyspu Koreańskiego aż po współczesny Bagdad.

Kubilaj urodził się w 1215 roku i był czwartym synem Tołuja. Już w dzieciństwie wyróżniał się jako uzdolniony jeździec i wojownik. Mając kilkanaście lat, towarzyszył ojcu w kampaniach wojennych, w trakcie których zyskał reputację poważanego woja. Kubilaj nie zaniedbywał również edukacji – szczególnie w zakresie chińskiej sztuki i literatury, co miało mu pomóc w przyszłości, gdy zasiadł na chińskim tronie jako cesarz Yuan.

Po śmierci ojca Kubilaj obserwował linię sukcesji. Wreszcie tytuł wielkiego chana przeszedł na jego starszego brata, Möngkego. Początkowo Kubilaj popierał jego rządy, a lojalność ta przyniosła mu pozycję ilchana, czyli wicekróla. Wykorzystał ten czas, aby uczyć się od brata, zawierać sojusze, gromadzić doradców i w razie potrzeby służyć jako wojownik na polu bitwy. Po śmierci Möngkego w 1259 roku został jednak zmuszony do walki o tytuł wielkiego chana z młodszym bratem, Arikiem Bökem (który był od niego znacznie mniej cierpliwy). Pomimo popularności Ariqa Bökego Kubilaj dysponował większymi zasobami i wsparciem wielu książąt z całej Azji Środkowej, co dało mu przewagę potrzebną do zdobycia tytułu chana.

Jednak bycie wielkim chanem mu nie wystarczało – Kubilaj pragnął czegoś więcej. Patrząc z szerszej perspektywy, dostrzegał podzielone imperium, pozostałość po swoim dziadku, i postanowił je zjednoczyć, a następnie powiększyć. Jego uwaga skupiła się na Chinach.

Początkowy najazd trwał pięć lat, w czasie których Kubilaj stopniowo zajmował chińskie miasta, poczynając od Hsiang-yang i Fan-ch'eng, by ostatecznie w 1276 roku zdobyć stolicę dynastii Song, Lin-an. Okazał miłosierdzie i oszczędził będącego jeszcze chłopcem chińskiego cesarza i jego matkę, czyniąc z nich politycznych więźniów na swoim dworze. W 1278 roku Kubilaj osiągnął swój cel i został ogłoszony cesarzem – po tym, jak w decydującej bitwie morskiej pokonał ostatniego księcia stojącego mu na drodze. Zwycięstwo to sprawiło, że został pierwszym w historii Mongołem rządzącym całymi Chinami. Dał początek dynastii Yuan i był jej pierwszym władcą.

Kubilaj strategicznie ubierał się w tradycyjny strój chińskich cesarzy. Zamiast zmuszać nowych poddanych do przyjęcia mongolskich obyczajów i rozwiązań aplikował je stopniowo, by były zauważalne, ale nie wywoływały reakcji obronnej. Kubilaj oczywiście dopilnował, aby władza trafiła w ręce Mongołów – zwłaszcza na wyższych stanowiskach – ale nie stosował represji wobec nowych poddanych. Kupcy, rzemieślnicy, mieszkańcy Azji Środkowej i mongolska arystokracja zajmowali wysokie pozycje w nowym imperium. Chińczycy Han zostali zdegradowani do klasy średniej oraz niższej i nie mogli zajmować państwowych stanowisk. Niektórym pozwolono jednak pracować w administracji – zwłaszcza tym, którzy byli dobrze wykształceni. Kubilaj tolerował inne religie, propagował ideały konfucjańskie i rządził w styl bliższym temu, do czego byli przyzwyczajeni Chińczycy Han, niż mongolskim tradycjom.

Za cesarskich rządów Kubilaja doszło do kilku ekonomicznych i klasowych zmian. Władca faworyzował wykorzystywanie papierowego pieniądza w transakcjach handlowych i zachęcał do nawiązywania stosunków handlowych z Zachodem – co zaskakujące, również z misjonarzami (pozostawał w bezpośrednim kontakcie z papieżem Grzegorzem X). Kubilaj znał także syna Niccola Polo, Marca. Marco Polo wypowiadał się przychylnie o Kubilaju w swoich dziennikach i obaj utrzymywali bliskie stosunki przez co najmniej siedemnaście lat. Nowy reżim Kubilaja zapewnił kupcom i rzemieślnikom ulgę podatkową, którą zawdzięczali po części uznaniu, jakim nowy cesarz darzył wytwarzaną w Chinach szlachetną porcelanę. Pod rządami Kubilaja gospodarka kwitła dzięki zdolności Mongołów do kontrolowania i ochrony cennych szlaków handlowych.

Chociaż Kubilaj cieszył się powszechnym szacunkiem i reputacją życzliwego cesarza, to nie wszyscy zgadzali się z jego poglądami i polityką. Nowa struktura społeczna i towarzyszące jej wyższe podatki były źródłem niezadowolenia Chińczyków Han. Kuzyn Kubilaja, Kaidu, stanowił nieustające zagrożenie przez cały okres rządów mongolskiego cesarza, aczkolwiek jego próby przejęcia tronu wielkiego chana i tytułu cesarskiego nigdy się nie powiodły.

Kubilaj walczył o powiększenie swego i tak już rozległego imperium przez cały okres cesarskich rządów. Niektóre regiony poddały mu się szybko, podczas gdy inne stawiały opór, mając czasem – jak mogłoby się wydawać – więcej szczęścia niż wojskowego kunsztu. Kubilaj dwukrotnie próbował zaatakować Japonię, ale obie inwazje zakończyły się niepowodzeniem z powodu przewagi japońskiej marynarki wojennej lub sztormów (nazywanych kamikadze, „boskim wiatrem”), które nadchodziły w najmniej odpowiednim dla niego momencie.

Produktywne rządy Kubilaja trwały trzydzieści cztery lata. Cesarz zmarł w 1294 roku. Utrata ulubionej żony i najstarszego syna doprowadziła go do depresji. Dożył wieku siedemdziesięciu dziewięciu lat.