Kleopatra to główna przeciwniczka Qina Shi Huanga w wyścigu o cuda, która zamiast chować się za Wielkim Murem, wykorzystuje swój urok (i umiejętności handlowe), by skłonić potężnych sojuszników do atakowania jej wrogów.

Egipt rozpoczyna grę nad rzeką, gdzie otrzymuje premie do budowy dzielnic i cudów. Cuda owe stają się jeszcze cenniejsze, gdy w ich pobliżu znajdują się sfinksy, i pozwalają Egiptowi na szybki start we wszystkich dziedzinach gry. Co więcej, jeśli Kleopatrze uda się zaprzyjaźnić z innymi potężnymi cywilizacjami (na przykład dzięki żywności, którą od niej nabywają), będzie mogła kontynuować budowę kolejnych cudów. Otworzy to przed Egiptem drogę do wszystkich rodzajów zwycięstw, choć zarówno cuda, jak i sfinksy dają szczególnie duże szanse na zwycięstwo kulturowe.

Kleopatra VII Filopator w swoich czasach uważana była za całkiem pociągającą (choć standardy urody niewątpliwie były wówczas trochę inne). Udało jej się uniknąć doświadczenia skutków upływającego czasu, ponieważ dożyła tylko 40 lat. Mimo to zdołała przez ten krótki czas wyjść za dwóch swoich braci, romansować z najpotężniejszymi figurami Rzymu i utracić całe imperium. Trudno to uznać za monotonny żywot.

Urodzona w 69 r. p.n.e. jako córa Ptolemeusza XII i Kleopatry V młoda władczyni ogłosiła się reinkarnacją bogini Izydy, co było typową metodą na zyskanie politycznego znaczenia. Po kilku zatruciach i egzekucjach wśród kobiet rodu Ptolemeuszów, w wieku 14 lat została regentką i zastępczynią swojego ojca. Cztery lata później, w marcu 51 r. p.n.e., zmarł on, pozostawiając władzę podzieloną pomiędzy nią, a jej dziesięcioletniego brata, Ptolemeusza XIII. Choć z dzieciakiem łączyły ją więzy małżeńskie, Kleopatra, siódma władczyni nosząca to miano, nie miała zamiaru dzielić się potęgą ze swoją krwią.

Do sierpnia 51 r. p.n.e. skończyły się wszelkie pozory rodzinnych sentymentów. Kleopatra wykreśliła imię Ptolemeusza z oficjalnych dokumentów, a na monetach wybijano już tylko jej twarz. Ptolemeusz, wykazując się większą dozą rozsądku, niż można by przypuszczać, gdzieś się zaszył. Pałacowa rewolucja w 48 r. p.n.e., na czele której stali eunuch Potinus wraz z nauczycielem Ptolemeusza, Teodotusem, pozbawiła Kleopatrę tronu i przekazała jej bratu niepodzielną władzę. Choć władczyni wznieciła rebelię, wkrótce sama musiała ukryć się przed światem.

W międzyczasie generał Gnejusz Pompejusz miał pecha stanąć naprzeciw Juliusza Cezara w najnowszej z rzymskich wojen domowych. Kiedy pojawiły się problemy, Pompejusz uciekł do Aleksandrii, by szukać tam schronienia. Niewykazujący się szczególnym geniuszem Ptolemeusz nakazał za podszeptem Potinusa zamordować Pompejusza, mając nadzieję na przypodobanie się Cezarowi, co okazało się zdumiewająco tragicznym w skutkach potknięciem. Kiedy Juliusz przybył dwa dni później, wpadł w furię i ogłosił, że odpłaci się Ptolemeuszowi i Potinusowi dokładnie tym samym. Potinus zwołał w ich obronie miejscową tłuszczę, na co cezar odpowiedział legionem, a po przejęciu stolicy objął pozycję opuszczoną przez potomka dynastii jako arbiter.

W trakcie rozpoczętych następnie negocjacji Potinus występujący w imieniu Ptolemeusza zuchwale poczynał sobie z Juliuszem Cezarem, co było kolejnym potknięciem (i smutnym zwrotem jego kariery). Kleopatra zdołała się w międzyczasie przemycić do pałacu, gdzie uwiodła swymi wdziękami 52-letniego Juliusza. To pierwsze spotkanie pomiędzy znanym ze stoicyzmu rzymskim generałem i egipską królową o ognistym temperamencie musiało być naprawdę spektakularne, gdyż już 9 miesięcy później urodziła ona ich syna. Przedtem jednak Cezar ogłosił siostrę i brata współwładcami, dopilnował odnowienia ich ślubów, stracił Potinusa, przetrwał oblężenie pałacu i zdusił miejską rebelię (przy okazji niechcący paląc większą część Wielkiej Biblioteki).

Ptolemeusz XIII, zamiast cieszyć się spokojem wygnania, zebrał armię i wyzwał Cezara i Kleopatrę tylko po to, by dać im się rozgromić w bitwie nad Nilem (jednej z wielu w historii Egiptu), a następnie utonąć w rzece. Cezar ponownie potwierdził wtedy prawo Kleopatry do władzy w Egipcie i wydał ją za mąż za jej młodszego brata, Ptolemeusza XIV, by uspokoić nastroje tubylców (w czym mogły mu też pomóc stacjonujące w kraju trzy legiony). Nie zważając na to polityczne małżeństwo, Cezar i Kleopatra kontynuowali swój namiętny związek i dość prędko wybrali się do Rzymu, zabierając ze sobą najmłodszego Ptolemeusza i Cezariona (czyli „małego Cezara”, syna Juliusza). Tam Kleopatra wraz ze swą egipską świtą osiadła w jednej z prowincjonalnych posiadłości kochanka, podczas gdy jego żona, Kalpurnia, rezydowała w ich rzymskim domusie.

Ta trwająca dwa lata idylla została wnet przerwana przez Idy Marcowe. Cezar nie obwołał nigdy swego syna następcą tronu, wybierając zamiast niego swego prabratanka, Oktawiana. Pozbawiona jakichkolwiek perspektyw w Rzymie i obdarzana powszechną pogardą jego rządzących elit – może poza przyjacielem Cezara, Markiem Antoniuszem – Kleopatra powróciła do Aleksandrii. Nie musiała długo czekać na śmierć Ptolemeusza XIV, a według plotek wręcz ją przyspieszyła. Potem natomiast uczyniła Cezariona współregentem i następcą jej tronu.

Zachęcony ogniem wojny domowej, która wybuchła wnet pomiędzy zarządzanym przez Oktawiana triumwiratem i zabójcami Juliusza, Antoniusz przybył do Egiptu. Kleopatra powitała go w swoim iście przebojowym stylu i zauroczyła na tyle, żeby zimę 41 r. p.n.e. postanowił spędzić z nią, zamiast na wojennych polach. To musiał być naprawdę rozrywkowy przerywnik, gdyż w grudniu 40 r. p.n.e. Antoniusz doczekał się bliźniaków. Och, a zanim mógł powrócić do wojaczki, musiał jeszcze na prośbę Kleopatry zabić ostatnią z jej rodzeństwa, Arsinoe.

Cztery lata później Antoniusz powrócił, ponoć po to, by dowodzić konfliktem z żyjącymi na wschodzie Partami. Tyle że znowu wpadł w sieć Kleopatry i poślubił ją wnet w egipskim obrządku, choć był wówczas mężem siostry Oktawiana. Obszerne terytoria, które podbił w Armenii i Medei, zostały przekazane Egiptowi, a całość olbrzymich ptolemejskich majątków podzielono pomiędzy Kleopatrę, młodego Cezariona (którego matka obwołała synem Horusa i „królem królów”) i bliźnięta Antoniusza. Dla Oktawiana była to przysłowiowa ostatnia kropla, która zmusiła go do wystąpienia w rzymskim senacie o „karną” wojnę przeciw Egiptowi w 33 r. p.n.e.

Po dwóch latach potyczek siły Antoniusza zmierzyły się z Oktawianem w morskim starciu przy wybrzeżach Akcjum w zachodniej Grecji. Rozgromiony Antoniusz przewrócił się na swój miecz... dosłownie. Kleopatra wraz ze swą armią również brała udział w bitwie, lecz uciekła przed jej rozstrzygnięciem (niewykluczone, że przyczyniając się tym samym do zejścia Antoniusza). Po kilku miesiącach Oktawian najechał Egipt, napotykając symboliczny opór. Pozostałe przy życiu wojska Antoniusza opuściły Kleopatrę i otwarły Oktawianowi miejskie bramy pierwszego dnia sierpnia 30 r. p.n.e.

W momencie, gdy wojska agresora wkroczyły do miasta i otoczyły ją w pałacu, czy może nawet w mauzoleum, Kleopatra popełniła samobójstwo, wbijając kły swej żmii we własne łono (choć według niektórych spożyła mieszankę cykuty z opium). Cezariona schwytano i stracono, a Egipt stał się prowincją imperium. Po powrocie do Rzymu Oktawian został cesarzem... a Kleopatra, po wyruszeniu w zaświaty, stała się legendą.